Τα ΜΜΕ βρίσκουν άλλη μια είδηση στο θάνατο του Λουκάνικου ή Θόδωρα, ενός σκύλου “επαναστάτη”, ενός σκύλου “διαδηλωτή”, ενός σκύλου “σύμβολο” που εκείνοι ασεβώς δημιούργησαν.
Ο Λουκάνικος ήταν ένα αδέσποτο σκυλί της Αθήνας, σαν τα τόσα άλλα που καθημερινά περιφέρονται, ζουν και πεθαίνουν δίπλα μας χωρίς να δίνουμε την παραμικρή σημασία. Δεν ήταν κάτι το διαφορετικό, δεν αγωνιζόταν για τον 13ο ή τον 14ο μισθό, δεν πάλευε για τις μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, δεν ήταν συνδικαλιστής της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ και δεν υπερασπιζόταν κανένα συμφέρον ή κεκτημένο, δικό του ή άλλων…ήταν απλά ένας σκύλος.
Όχι πως είναι τόσο “απλό” να είσαι ένας αδέσποτος σκύλος στην Αθήνα. Η κάθε σου μέρα μπορεί να είναι και η τελευταία. Η κάθε σου μέρα είναι μια διαρκής προσπάθεια επιβίωσης που η επιτυχία της επαφίεται στην δική σου (του σκύλου) προσαρμοστική ικανότητα και στην τύχη. Πρέπει να γλυτώσεις από τα αυτοκίνητα, από τις πέτρες, από τις κλωτσιές που δεν τις ρίχνουν μόνο τα ΜΑΤ στον Λουκάνικο αλλά τις “μοιράζουν” γενναιόδωρα πολλοί συνάνθρωποι μας, καθημερινά, σε πολλά αδέσποτα, από τις παντός τύπου φόλες που “κερνάνε”, επίσης, πολλοί συνάνθρωποι μας. Ακόμα και το φαγητό ή το νερό σε μια ζεστή και αφιλόξενη πόλη σαν την Αθήνα δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Τι να συζητήσουμε ύστερα; Για την ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με την παραμικρή ασθένεια να είναι απειλή για την ζωή σου;
Μόνο και μόνο η ύπαρξη του Λουκάνικου, ενός αδέσποτου στο κέντρο της πρωτεύουσας, δείχνει την έλλειψη σωστής νοοτροπίας και σεβασμού σε ακόμα ένα τομέα. Μόνο αυτή θα έπρεπε να αρκεί για να ντρεπόμαστε και να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για αυτό και όχι θεαματικές φωτογραφίες και δίστηλα.
Παρ’ όλα αυτά, ο Λουκάνικος δεν αγωνιζόταν και δεν εξαγριωνόταν ούτε για αυτά τα θέματα. Αν το έκανε (που θα έπρεπε) θα έπρεπε να δαγκώνει και τα ΜΑΤ και τους διαδηλωτές, εναλλάξ και ασταμάτητα διότι κανένας από τα δύο “στρατόπεδα” δεν τον σεβάστηκε ποτέ, ότι και αν εκπροσωπούσε ή αντιπροσώπευε ο καθένας τους (κράτος, εξουσία, παιδεία, συνδικαλισμό, σωματεία, εργατιά, φοιτητές, κλπ).
Τα ΜΜΕ, οι φωτογράφοι, οι δημοσιογράφοι με “βοηθό” την άγνοια τους, “παντοτινό συνοδοιπόρο” την αδιαφορία τους για την ουσία και την ανάγκη τους για ένα τίτλο, ένα σύμβολο, μια αράδα…έδωσαν διαστάσεις που δεν υπάρχουν σε συμπεριφορές “σκυλίσιες” που κάθε σκύλος επιδίδεται σε καταστάσεις “μπάχαλου” και “αναμπουμπούλας”. Το “ωραίο” είναι πως όποιος έχει παρευρεθεί σε πορείες και διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, γνωρίζει πως δεν υπάρχει (υπήρχε) μόνο ο Λουκάνικος σαν “συνοδός” των διαδηλώσεων, μα αρκετά αδέσποτα που κάνουν “τα δικά τους”. Ένας όμως μπορεί να είναι σύμβολο και θα είναι αυτός που θα φωτογραφηθεί και θα “επιλεχθεί” πρώτος. Μετά η διαδικασία είναι γνωστή σε όλους για την ανάδειξη του και την αναγωγή του σε κάτι που δεν είναι και που δεν έχει αξία, σε είδηση. Γίνεται με ανθρώπους, ζώα και γεγονότα, αδιάκριτα και με τον ίδιο τρόπο…κοινή χρήση, κατανάλωση και “πέταμα”.
Κανείς ποτέ δεν βρέθηκε να μιλήσει, έστω και με την “ψεύτικη” αφορμή του σκύλου επαναστάτη, για τα αδέσποτα της Αθήνας και της Ελλάδας γενικότερα. Κανείς δεν προσπάθησε να προστατέψει τον Λουκάνικο από τα χημικά, να τον πάρει από εκεί και να τον προφυλάξει μια που εκτιθόταν σε άλλον έναν κίνδυνο που δεν μπορούσε ο ίδιος να γνωρίζει…Όλοι τον έκαναν “χάζι”, όλοι στην ουσία αδιαφορούσαν. Το ίδιο συμβαίνει καθημερινά, σε πολλές γωνιές της χώρας μας.
Βέβαια, θα σκεφτείτε “Εδώ βαρούσαν ηλικιωμένους και ψέκαζαν στη μούρη παιδιά και κανείς δεν ασχολείται παραπάνω…” και έτσι είναι. Επιφανειακή κάλυψη ειδήσεων και καταγραφή γεγονότων για εντυπωσιασμό.
Οι σκύλοι, τα κατοικίδια ζώα ικανοποιούν δικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Δεν ερωτώνται για τίποτα και στην ουσία δεν επιλέγουν τίποτα. Τα χρησιμοποιούμε με κάθε τρόπο, από την διασκέδαση μας μέχρι την “λύτρωση” μας και τα αναγάγουμε σε σύμβολα του οτιδήποτε μας ικανοποιεί και μας βολεύει. Έχουμε, πιθανόν, μακρύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι τον σεβασμό για αυτό που πραγματικά είναι.
Τώρα ο Λουκάνικος, χθες ο Κανέλος, αύριο σίγουρα θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε για τον “αντικαταστάτη-επαναστάτη” σκύλο…
* Στην φωτογραφία ένας τυχαίος σκύλος, δεν έχει σημασία…και μόνο όταν το κατανοήσουμε αυτό, ίσως, κάτι αρχίσει να γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου