Η Λαίδη και ο Αλήτης (1955)

Άλλη μια μέρα για την Τζένη

Η Τζένη σήμερα σηκώθηκε δίπλα από ένα κάδο απορριμμάτων .Δεν έβρισκε το βράδυ που να κοιμηθεί και ξάπλωσε εκεί.Ήταν έγκυος .Αύριο θα γεννούσε.Ακόμα θυμάται τις ημέρες  που ξάπλωνε στο κρεβατάκι της ,που ανέβαινε στους καναπέδες και στα κρεβάτια ,που φορούσε το κόκκινο κολάρο με την αστραφτερή ταυτότητα ,που έτρωγε τις κροκέτες της μαζί με μια λαχταριστή κονσέρβα. Τώρα είναι ένα αδέσποτο . Δεν τρώει , πίνει νερό από λακκούβες στο δρόμο που έχουν γεμίσει νερό από την  βροχή , όλοι την διώχνουν ,την χτυπάν , δεν την δίνουν σημασία ,την ρίχνουν νερό , την τρομοκρατούν ,της  πετούν παντόφλες, δεν έχει πια δικαιώματα επειδή είναι αδέσποτο, δεν μπορεί πλέον να πάει κοντά σε παιδιά επειδή απλώς είναι ένα αδέσποτο.Δεν είχε καταλάβει όμως γιατί τέτοια τιμωρία τι έκανε; Κι αν έκανε κάτι γιατί δεν βγήκε απλώς για λίγο στο σπιτάκι του κήπου ; Η Τζένη γέννησε το βράδυ σε ένα μεγάλο θάμνο στο πάρκο.Σκεφτόταν τι θα κάνει τα 8 μικρά της τώρα ; Δεν υπήρχε φαγητό. Όμως σκέφτηκε κάτι. Μετά από μήνες η Τζένη πέθανε από ασιτία. Θήλαζε τα μωρά της αλλά αυτή δεν έτρωγε.Έψαχνε τους κάδους και όσο φαγητό έβρισκε το έδινε στα μικρά της.Αυτό ήταν το τέλος της.

Living with Wolves

Border Collies got Taled!

Ο Pudsey χορεύοντας έβγαλε 10 εκατομμύρια από το πίσω μέρος του Βρετανία έχεις ταλέντο

Είναι αξίας περίπου £ 10 εκατομμύρια, έχει το δικό του μέσο showbiz και είναι στο δρόμο για το Χόλιγουντ.

Δεν είναι κακό για ένα σκύλο.

Στον Pudsey δόθηκε μια ζουμερή μπριζόλα κόντρα φιλέτο από την έφηβη ιδιοκτήτριά του την Ashleigh Butler χθες αφού σάρωσε με νίκη στον τελικό του Got Talent της Βρετανίας.

Η ιστορία της Μίλυ: Η μεταμόρφωση από ένα άρρωστο αδέσποτο σε ένα γεμάτο ζωντάνια χάσκι

Η Μίλυ, ένα υπέροχο λευκό χάσκι, είχε αφεθεί να πεθάνει μέσα σε ένα τεράστιο σωρό από σκουπίδια. Η εγκατάλειψη και οι κακουχίες την είχαν τραυματίσει. Σε πνεύμα και σώμα.

Ποιος είπε όμως πως με λίγο ενδιαφέρον και φροντίδα δεν γίνονται θαύματα;

Ένα χρόνο μετά, αφού διασώθηκε και βρήκε στέγη στο σπίτι μιας οικογένειας που την αγάπησε και την κράτησε κοντά της, η Μίλυ κυριολεκτικά μεταμορφώθηκε. Είναι πλέον ευτυχής, υγιής και όλο ζωντάνια στο…νέο της σπίτι.

Η «επιστροφή» της Μίλυ, ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2013 όταν ο Έλντγκαρ Χάγκαρ, από την οργάνωση Hope For Paws γνώρισε το χάσκι. Τότε ήταν ένα ακόμη εγκαταλελειμμένο σκυλί που ζούσε μέσα σε ένα τεράστιο σωρό από σκουπίδια έξω από το Λος Άντζελες.

«Όταν την εντόπισα, πραγματικά δεν πίστευα αυτό που έβλεπα», είχε αφηγηθεί ο Χάγκαρ στην αμερικανική έκδοση της Huffington Post. «Αυτό το μέρος ήταν σαν να το είχε χτυπήσει τσουνάμι».

Η δε Μόλυ βρόμικη και γεμάτη μολύνσεις ήταν σοβαρά άρρωστη και απίστευτα αδύναμη. «Ήταν από τις χειρότερες περιπτώσεις που έχω δει» σχολίασε ο Χάγκαρ αναφερόμενος στην άθλια φυσική κατάσταση του ζώου.

Αφού κατάφερε να τη βάλει στο αυτοκίνητό του, την πήγε στο νοσοκομείο όπου και ξεκίνησε η θεραπεία της με ισχυρές δόσεις φαρμάκων και κυρίως αντιβιοτικών.

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα που βίωσε την απόλυτη μοναξιά και εγκατάλειψη, έκανε τους πρώτους της φίλους, με πρώτο τον Φράνκι ένα άλλο σκυλί που είχε επίσης διασωθεί.

Σταδιακά, με την υπομονή και τη φροντίδα των γιατρών της, ξεκίνησε η ανάρρωση και περίπου τέσσερις μήνες μετά η Μίλυ υιοθετήθηκε από μια οικογένεια, ανέκτησε πλήρως τις δυνάμεις της και κυριολεκτικά «ζωντάνεψε».

Αυτή είναι η Μίλυ σήμερα.

Η απίστευτη μεταμόρφωσή της φαίνεται και στο νέο βίντεο της οργάνωσης Hope For Paws σε συνεργασία την εταιρεία παραγωγής ΜΜΕ Wondros. Σε αυτό, ο Χάγκαρ, εμφανίζεται να την ξανασυναντά και να παίζει μαζί της στο νέο της σπίτι.

«Το να βλέπω τη Μίλυ να μεταμορφώνεται και από σκυλί που αργοπέθαινε μέσα σε ένα σωρό από σκουπίδια να ζει σε ένα όμορφο σπίτι είναι κάτι το απίστευτο για μένα» δηλώνει τώρα ο Χάγκαρ. «Για μένα, το να τη βλέπω τόσο χαρούμενη, είναι η μεγαλύτερη αποζημίωση…Κάθε μέρα είναι και πιο όμορφη».

Αυτό το άρθρο βασίστηκε στο κείμενο Given The Gift Of A Second Chance, Dog Left To Die In Trash Heap Gets Her Groove Back που δημοσιεύτηκε στη Huffington Post των ΗΠΑ.

Power of the Border Collie

Unleashed

Νέα Σμύρνη: Έδιωξαν τυφλή γυναίκα με σκύλο-οδηγό από ταβέρνα

Την έδιωξαν από την επιχείρησή τους γιατί διεκδίκησε το  αυτονόητο. Ο λόγος για την Εύη Σταμάτη, χειρίστρια της σχολής σκύλων-οδηγών “Λάρα”, η οποία πήγε για φαγητό σε πολυδιαφημισμένο εστιατόριο στη Νέα Σμύρνη μαζί με τον σκύλο-οδηγό της και αντιμετώπισε την ηθική παρακμή της κοινωνίας μας.

Όπως αναφέρουν οι Φιλόζωοι Αλίμου σε ανακοίνωσή τους στο Facebook, οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης αφούαρνήθηκαν πεισματικά την είσοδο του σκύλου - οδηγού στο εστιατόριο, προσπαθούσαν να πείσουν την γυναίκα πως έχει κόμπλεξ κατωτερότητας εξαιτίας της τύφλωσής της! Το αποτέλεσμα ήταν η Εύη Σταμάτη να αναγκαστεί να καλέσει την αστυνομία.


Να υπενθυμίσουμε: Κάθε ομάδα σκύλου-οδηγού έχει δικαίωμα πρόσβασης παντού, βάσει εθνικής νομοθεσίας. Επίσης, έχει το δικαίωμα να καλεί την αστυνομία και να ασκεί μήνυση σε περίπτωση ρατσιστικής συμπεριφοράς κι άρνησης εισόδου σε: δημόσια μέρη/υπηρεσίες, ιδιωτικά μέρη/επιχειρήσεις, εστιατόρια, θέατρα/κινηματογράφους, σούπερ μάρκετ και μέσα μαζικής μεταφοράς.

Mποϊκοτάρουμε όποια επιχείρηση, αρνείται την είσοδο στους σκύλους-οδηγούς τυφλών και προσβάλλει την προσπάθεια που καταβάλλουν οι άνθρωποι με απώλεια όρασης, προκειμένου να είναι αυτόνομοι. Όπως και τον κόπο που καταβάλλουν κάποιοι άνθρωποι, για να τους προσφέρουν τη χαρά της αυτονομίας και το δώρο της όρασης, μέσα από τα μάτια των σκύλων-οδηγών.

Ο Πατρινός οπερατέρ που έσωσε σκυλί καλυμμένο στα χιόνια

Μπορεί μέρος της κοινωνίας μας να μας προκαλεί θλίψη και απογοήτευση για την ηθική παρακμή που την περιβάλει, υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά που δεν έχασε την ηθική της συναίσθηση και ευαισθησία. Σε αυτή λοιπόν την πλευρά είναι και ο Πατρινός οπερατέρ Περικλής Αγγελόπουλος.

Ο εξαιρετικός οπερατέρ στις 10 Φεβρουαρίου και ενώ έκανε ρεπορτάζ στα Βίλια Αττικής, δεν δίστασε να σώσει τον σκύλο που ήταν καλυμμένος στα χιόνια. Ο τυχερός σκυλάκος ονομάστηκε Αζώρ και οι φωτογραφίες μαρτυρούν όσα δε μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις..

Γιατί όταν υπάρχει αγάπη και καλοσύνη την μοιράζεσαι απλόχερα με όλους!

Ο Άργος ,ο πιστός σκύλος του Οδυσσέα

O Άργος αναγνωρίζει τον Οδυσσέα, λίγο πριν πεθάνει σε βαθιά γερατειά.

Ο Ομηρος στην Οδυσσεια περιγραφει με συγκινητικο τροπο το περιστατικο του θανατου του Αργους,του πιστου του σκυλου, την στιγμη που τον αναγνωριζει παροτι ηταν μεταμφιεσμενος σε ζητιανο και ειχε να τον δει 10 χρονια.

Μια σχεση μοναδικη.Μια σχεση που εκανε ακομη και τον σκληροτραχηλο Οδυσσεα να δακρυσει και μαζι του δακρυσαμε και εμεις,καθε φορα που το διαβαζαμε.Τι ειναι ομως αυτο που κανει ενα αλογο ον να δεθει συναισθηματικα με ενα λογικο?

Οι Αρχαιοι Ελληνες εκτιμουσαν τοσο, μα τοσο πολυ ,τον σκυλο,που τον τιμησαν τοποθετωντας τον στο συμπαν.Ειναι ο αστερισμος του κυνος,και με αυτον τον τροπο δηλωσαν την μεγαλη τους αγαπη για αυτον.
Ο σκύλος του Ομηρικού Οδυσσέα έγινε σύμβολο αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.

Αξίζει να σημειώσουμε οτι το όνομα Άργος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει γρήγορος και αποτελεί την αντίθετη έννοια του επιθέτου αργός.

O μύθος του Ακταίωνα

Η τραγική ιστορία του μεγάλου κυνηγού Ακταίωυα είχε εμπνεύσει τους ποιητές Φρύνινο, Ισφώντα και Κλεοφώντα, που έγραψαν τραγωδίες με τίτλο «Ακταίων».

Είναι πολύ πιθανό να είχαν υποθέσει το μύθο του παλικαριού αυτού και οι «Τοξοτίδες» του Αισχύλου. Ακόμη η τιμωρία του από την Αρτεμη είχε εμπνεύσει πολλούς Ελληνες και Ρωμαίους καλλιτέχνες.

Ο Ακταίων ήταν γιος της κόρης του Κάδμου, Αυτονόης και του Αρισταίου. Τον ανάθρεφε στη σπηλιά του ο Κένταυρος Χείρων, που τον δίδαξε την τέχνη του κυνηγού.

Ο Ακταίων είχε 50 λαγωνικά που αγαπούσε πολύ. Τους είχε δώσει και ονόματα:

Χάρων, Άρπνια, Παμφάγος, Τίγρης, Νεβροφόνος, Κόραξ κλπ.

Έγινε τόσο σπουδαίος κυνηγός, που συντρόφευε την ίδια την Άρτεμη, τη θεά του κυνηγιού, στις εξορμήσεις της.

Κάποια μέρα ο Ακταίων πήρε τα σκυλιά του σε μια πηγή του Κιθαιρώνα για να τα ποτίσει. Για κακή του τύχη εκεί λουζόταν η θεά και άθελά του ο νέος την είδε γυμνή.

Η θεά εξοργίστηκε και τον μεταμόρφωσε σε ελάφι. Αγρίεψε και τα σκυλιά του, που όρμησαν πάνω του και τον κατασπάραξαν. Όταν τα πιστά ζώα συνήλθαν, άρχισαν να αναζητούν τον αφέντη τους, ώσπου έφτασαν στη σπηλιά του Χείρωνα.

Εκείνος, βλέποντας τον πόνο τους, έφτιαξε ένα ομοίωμα του Ακταίωνα για να τον βλέπουν τα σκυλιά και να παρηγοριούνται.

Ο Ακταίων έγινε φάντασμα και τρομοκρατούσε τους κατοίκους της χώρας των Ορχομενίων. Μετά από συμβουλή του Μαντείου των Δελφών, οι Ορχομένιοι βρήκαν τα κόκαλα του παλικαριού και τα έθαψαν. Έφτιαξαν και μια εικόνα από χαλκό που έμοιαζε με το φάντασμα και την κάρφωσαν σ’ ένα βράχο μ’ένα σιδερένιο καρφί.

Υπάρχουν πληροφορίες ότι μέχρι τουλάχιστον το 2ο αιώνα μ.Χ., οι Ορχομένιοι, καθώς και κάτοικοι άλλων περιοχών πρόσφεραν ηρωικές τιμές στον Ακταίωνα.

Γκεσούλης ο Αθηναίος

Είναι κάποια πράγματα που λες ότι δεν μπορεί να συμβούν, ότι δεν πρόκειται να τα συναντήσεις ή έστω, ότι είναι ελάχιστα πιθανά.

Μια από αυτές, τις λίγες φορές που συμβαίνει το αναπάντεχο ήταν και η σημερινή.Να περπατάω στο κέντρο της Αθήνας και να ακούσω κάποιον να φωνάζει “Γκεσούλη έλα εδώ γρήγορα!”…

Με μιας γύρισα να κοιτάξω, αλλά όσο γρήγορη και αν ήταν η κίνηση μου, τόσο μου φάνηκε ότι διήρκεσε χρόνια, όσα και τα χρόνια που πέρασαν όταν για πρώτη φορά διάβασα για τον αφοσιωμένο Γκεσούλη, σε ένα διήγημα του Χρήστου Χριστοβασίλη (1860-1937).

Θα σας μεταφέρω όσα θυμάμαι (μια που όσο και να έψαξα δεν βρήκα το βιβλίο).

Η αληθινή αυτή ιστορία αρχίζει με την περιγραφή μιας “σκληρής” συνήθειας που επικρατούσε εκείνη την εποχή (αλλά κρατά ακόμα και σήμερα σε κάποιες περιοχές). Όταν μια σκύλα γεννούσε, ο τσοπάνης ή ο ιδιοκτήτης της κρατούσε 1-2 σκυλιά που θα του ήταν χρήσιμα. Τα άλλα τα πετούσε σε ένα γκρεμό έξω από το χωριό.

Εκεί έριξε και τον Γκεσούλη, μαζί με τα 4-5 αδελφάκια του, ο ιδιοκτήτης του.

Όμως, αν και με κλειστά μάτια, το κουταβάκι επέζησε και περιπλανιόταν κλαψουρίζοντας για 1-2 μερόνυχτα. Ένας κυνηγός, ο Λέντζος, το βρήκε, το λυπήθηκε και το πήρε.

Μετά από λίγο καιρό το κουταβάκι είχε εξελιχθεί σε ένα όμορφο σκύλο και τέλειο φύλακα του σπιτιού.

Στο σπίτι όλους τους αγαπούσε και όλους τους προστάτευε το Γκεσουλάκι, από γυναίκα και παιδιά, μέχρι και τα ζώα του σπιτιού, όμως πιο πάνω από όλους έβαζε τον κυνηγό. Με το που έμπαινε στο σπίτι χοροπηδούσε ως τον ουρανό το Γκεσουλάκι.

Μετά από καιρό και αφού το Γκεσουλάκι ήταν πλέον ο φοβερός και τρομερός Γκεσούλης, το αφεντικό του αποφάσισε να ξενιτευτεί στην Αθήνα και μη μπορώντας να κάνει αλλιώς (αφού τον ακολούθησε κρυφά) πήρε και τον Γκεσούλη μαζί.

Μετά από μερικά χρόνια πήραν το δρόμο της επιστροφής.Μαζί τους επέστρεφε και ένας συχωριανός, ο Φετάνης που ήξερε πως ο Λέντζος είχε μαζί του αρκετά λεφτά, από σκληρή δουλειά χρόνων στην Αθήνα.
Τρείς ώρες δρόμο από τα Γιάννινα και ενώ νύχτωνε, Ο Φετάνης μαχαίρωσε το Λέντζο.

Ο Γκεσούλης έτρεξε με το που άκουσε το αφεντικό του να φωνάζει και πριν προλάβει ο φονιάς να αρπάξει τα λεφτά, του αρπάζει το χέρι και γίνονται ένα κουβάρι. Πάλεψαν αρκετά και αφού είδε και απόειδε ο φονιάς, παράτησε τα λεφτά και έφυγε για να γλυτώσει από τα δόντια του Γκεσούλη.

Έχοντας διώξει το φονιά, ο Γκεσούλης σύρθηκε κοντά στο άψυχο σώμα του αφεντικού του και βάζοντας το κεφάλι ανάμεσα στα μπροστινά πόδια, άρχισε το λυπητερό “γουρλητό” μέχρι το ξημέρωμα.

Λίγες μέρες αργότερα εμφανίστηκε στο χωριό ο Φετάνης χωρίς να τον υποψιάζεται κανείς και πήγε να συλλυπηθεί τους συγγενείς του θύματος.

Εκεί που ανέβαινε τις σκάλες τόνε “λόγιασε” ο Γκεσούλης που καθότανε θλιμμένος σε μια άκρη, στην αυλή.Όρμηξε απάνω του και άρχισε μάχη. Τρέξανε όλοι να τον ξεκολλήσουν από πάνω του.
Ο Φετάνης για να αμυνθεί τράβηξε το φονικό μαχαίρι. Εκείνη την στιγμή, ένας από την οικογένεια για να γλυτώσει το σκυλί, αρπάζει το μαχαίρι που ακόμα είχε το αίμα του δολοφονημένου πάνω του (σύμφωνα με τις λαϊκές προλήψεις, το ανθρώπινο αίμα δεν καθαρίζετε ποτέ από το σίδερο).

Ο Φετάνης μιά από το φόβο του Γκεσούλη και μιά από άρπαγμα του μαχαιριού σάστισε και νόμισε πως κάποιος τον είχε προδώσει και φώναξε:

– Ήμαρτον! Ήμαρτον! Μη με σκοτώνετε! Συγχωράτε με! Εγώ τόκανα και ‘σεις μη το κάνετε!

Κάπως έτσι πιάστηκε ο φονιάς, ησύχασε και ο Γκεσούλης που 40 μέρες αργότερα πέθανε από την στεναχώρια του είπαν…

Αντίκρυσα, λοιπόν, γυρνώντας τον Γκεσούλη τον Αθηναίο, ημίαιμο που “τσοπανοέφερνε” και αν και θα ήθελα να ρωτήσω πως και αυτό το σπάνιο όνομα και αν γνώριζε την ιστορία του, λίγο η βιασύνη, λίγο η ντροπή με έκαναν να απομακρυνθώ με χαμόγελο…Για δες κάτι πράγματα, Γκεσούλης στην Αθήνα του 2010!

Δε ξέρω κατά πόσο ενδιαφέρει ή ταιριάζει το συμβάν με την θεματολογία, αλλά ήθελα να το μοιραστώ.

Follow on Youtube!

 

Άλλο Malamute κι άλλο Husky!

Η διαφορά μεταξύ ενός Αλάσκα Malamute και ένα Σιβηρίας μεγαλόσωμος είναι σημαντική, αλλά είναι γενικά παρεξηγημένη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ενώ σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στο βόρειο Γιούκον & Αλάσκα έγινα ενδιαφέρονται για την φυλή Αλάσκα Malamute. Θυμάμαι αναρωτιέστε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα καθαρόαιμο Αλάσκα Malamute και ένα καθαρόαιμο Σιβηρίας μεγαλόσωμος - σε πρώτη φάνηκε η διαφορά ήταν Malamutes ήταν πιο ακριβά! Μετά από μία πιο λεπτομερή ανάλυση υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των φυλών. Καθένα από αυτά έχει τα χαρακτηριστικά που προσφέρεται σε διαφορετικούς ιδιοκτήτες και τον τρόπο ζωής τους. Το AKC πρότυπα κάθε φυλής ορίζει πολλά πράγματα, όπως διαφορετικά, αλλά ο μέσος άνθρωπος ψάχνει για ένα κουτάβι πιθανώς δεν έχει διαβάσει το πρότυπο ούτε θα βοηθήσει πραγματικά να αποφασίσουν. Το πρότυπο δεν πραγματικά να σας δώσει μια προοπτική που ζουν με μια συγκεκριμένη φυλή ή την εφαρμογή της στην προσωπική ζωή αυτά. Θα προσπαθήσω να συγκριθούν εν συντομία αυτές τις διαφορές.Η Αλάσκα Malamute, ένα από τα παλαιότερα της Αρκτικής σκυλιά ελκήθρων, είναι ένα ισχυρό και ουσιαστικά χτίστηκε το σκυλί με ένα βαθύ στήθος και ισχυρή, μυώδη σώμα. Το Malamute στέκεται καλά πάνω από τα μαξιλάρια, και η στάση αυτή δίνει την εμφάνιση του μεγάλη δραστηριότητα και ένα υπερήφανο μεταφορά, με όρθια το κεφάλι και τα μάτια ειδοποίησης που δείχνουν ενδιαφέρον και την περιέργεια. Το κεφάλι είναι ευρεία. Τα αυτιά είναι τριγωνικά και όρθια όταν ειδοποιηθεί. Το ρύγχος είναι ογκώδης, μόνο ελαφρά μειώνεται σε πλάτος από τη ρίζα μέχρι τη μύτη. Το ρύγχος δεν είναι στραμμένο προς ή μακριά, αλλά δεν stubby. Το τρίχωμα είναι παχύ με ένα χοντρό παλτό φρουρά επαρκές μήκος για να προστατεύσει ένα υπόστρωμα ασαφή. Malamutes είναι διαφόρων χρωμάτων. Σημάνσεις προσώπου είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα. Αυτές αποτελούνται από ένα κάλυμμα πάνω από το κεφάλι, το πρόσωπο, είτε όλα άσπρο ή επισημαίνονται με ένα μπαρ ή / και μάσκα. Η ουρά είναι καλά τρίχωμα, μεταφέρονται στην πλάτη, και έχει την εμφάνιση ενός κουνώντας λοφίο. Το Malamute πρέπει να είναι ένα βαρύ αποστεωμένο σκυλί με ήχο πόδια, καλό πόδια, βαθύ στήθος και ισχυρή ώμους, και έχουν όλες τις άλλες φυσικές ιδιότητες που απαιτούνται για την αποτελεσματική εκτέλεση της εργασίας του. Το βάδισμα πρέπει να είναι σταθερή, ισορροπημένη, ακούραστη και απόλυτα αποτελεσματικό. Το Malamute είναι δομημένη για τη δύναμη και την αντοχή. Η Αλάσκα Malamute είναι ένας στοργικός, φιλικός σκύλος, δεν είναι ένα «one man" σκυλί.Αυτός είναι ένας πιστός, αφιερωμένο σύντροφος, παιχνιδιάρικο στην πρόσκληση, αλλά γενικά εντυπωσιακό με την αξιοπρέπειά του μετά τη λήξη τους. Malamutes θα τραβήξει ευτυχώς ένα μικρό παιδί σε ένα βαγόνι ή έλκηθρο.Έχουν δυνατά πόδια και μια εύρωστη κατασκευή. Έχουν μεγάλη αντοχή, με μεγάλου μεγέθους οργανισμούς τους.Η Σιβηρίας μεγαλόσωμος, Το Σιβηρικό Χάσκυ έχει μια γλυκιά φύση και είναι μια φυλή που είναι κατάλληλη για την οικογένεια, αλλά γενικά είναι πολύ υπερ. Δεν κάνουν ένα καλό σκυλί φρουράς. Είναι πολύ φιλικό, και γενικά τα πάνε καλά με τα παιδιά και άλλα σκυλιά. Απαλό χαρακτήρα με μια καθορισμένη ματιά, είναι πολύ άνθρωποι προσανατολισμό σκυλιά. Τα αρσενικά έχουν την τάση να περιπλανηθεί και να πρέπει να κρατηθεί σε ένα περιφραγμένο στην περιοχή. Αν βγούμε μπορεί να είναι αδύνατο να τους πιάσουν με τα πόδια, όπως Huskies έχουν γνωστό ότι είναι εξαιρετική καλλιτέχνες διαφυγής. Χάσκυ έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής, ενεργό, και εξερχόμενη με τους φίλους και την οικογένεια. Τείνουν να είναι ανεξάρτητοι, δεν είναι πολύ υπάκουος, αλλά δεν είναι ένα σκυλί από ένα άτομο. Απολαμβάνουν όλα τα είδη των ανθρώπων. Ένα μέλος της οικογένειας Spitz, το Σιβηρίας μεγαλόσωμος είναι ισχυρή και έχει την ικανότητα να μέτρια φορτία σε μεγάλες αποστάσεις και σε ανώμαλο έδαφος. Έχουν μεσαίου μήκους, ίσια και παχιά γούνα και μπορούν να έχουν πολλά διαφορετικά χρώματα στα μάτια. Μπορούν να είναι μπλε, καφέ, ένα από το καθένα ή ακόμη και parti-χρώματος. Το χρώμα της μύτης εξαρτάται από το χρώμα του τριχώματος, το οποίο μπορεί να είναι οποιοδήποτε χρώμα, τις περισσότερες φορές με σημάδια στο κεφάλι με το υπογάστριο και αντιμετωπίζουν ένα πιο ανοιχτό χρώμα από το υπόλοιπο. Χάσκυ δεν είναι μόνο υπέροχο που αναζητούν, αλλά υπέροχα στην προσωπικότητα, καθώς και. Ο όρος "Huskies" γενικά αναφέρεται σε ένα μεικτό ζώο φυλή που δεν θα μοιάζουν με τα χαρακτηριστικά της Σιβηρίας μεγαλόσωμος ή Malamute.

Αλσατίας και Γερμανικού Ποιμενικού - Διαφορές και διακριτικά γνωρίσματα.

Ποιμενικός Αλσατίας

Γερμανικός Ποιμενικός

Μια πολύ συχνή ερώτηση μεταξύ των εραστών σκυλιών σε όλο τον κόσμο είναι αν η 
Αλσατίας και τα γερμανικά σκυλιά ποιμένων είναι ένα και το ίδιο, ή είναι διαφορετικά . 
Αν ρίξετε μια δημοσκόπηση άχυρο, είμαι αρκετά σίγουρος ότι θα έχετε την ευκαιρία 
να πάρει αντιφατικές απαντήσεις. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη λαμβάνοντας υπόψη το 
γεγονός ότι φαίνονται τόσο όμοιοι. Έτσι, ποια είναι η αλήθεια τότε; Η αλήθεια είναι ότι 
είναι το ίδιο σκυλί με μόνο διαφορετικά ονόματα.

Αυτό που διαφοροποιεί το Αλσατίας από τη γερμανική Shepherd Dog;
Φαίνεται να υπάρχει μια άγρια ​​διαμάχη μεταξύ των εραστών σκυλιών για αρκετό καιρό
 τώρα, με πολλές που υποστηρίζουν ότι είναι διαφορετικοί, τόσο διαφορετικές όσο τα μήλα
 και τα 
πορτοκάλια και εκτρέφονται για διαφορετικούς σκοπούς εκεί. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι
 υπάρχουν 
διαρθρωτικές διαφορές μεταξύ των σκύλων, άλλοι λένε ότι είναι το μέγεθος και το χρώμα, 
ενώ ακόμη και άλλοι
 θέλει να τονίσει σε τόπους καταγωγής τους. Οι υποστηρικτές της θεωρίας τελευταία λένε ότι Αλσατίας 
προέρχεται από την Αλσατία στη Γαλλία, ενώ το γερμανικό Shepherd στη Γερμανία.
Με τόσες πολλές αξιώσεις και ανταπαιτήσεων, κάθε λάτρη σκυλί είναι βέβαιο ότι θα 
μπερδευτείτε και αβοήθητοι. Επιτρέψτε μου λοιπόν να βάλει τα πράγματα σε μια προοπτική για σας.

Μια Σύντομη Ιστορία - Ο ρόλος του Γερμανικού Ποιμενικού και πώς Αλσατοί Evolved; 
Κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου, οι δύο πλευρές που απασχολούν το γερμανικό 
Shepherd στις τάξεις τους για να επιτεθούν, έκπληξη και να εξαρθρώσουν τους αντιπάλους 
τους. Ο Γερμανικός Ποιμενικός είναι ένα μεγάλο σκυλί εργασίας με υψηλή νοημοσύνη και 
μια φυσική ροπή για την εκπαίδευση θεωρήθηκε ότι είναι μεγάλης αξίας από τις ένοπλες
 δυνάμεις και ως εκ τούτου επιδιώκει έντονα. Ωστόσο, οι Βρετανοί ήταν απρόθυμοι να 
χρησιμοποιούν το όνομα "Γερμανικός Ποιμενικός" καθώς οι Γερμανοί ήταν εχθρός τους και 
αυτοί (οι Βρετανοί) δεν θέλησε να συνδεθεί με τους Γερμανούς με οποιονδήποτε τρόπο, 
τουλάχιστον συμβολικά σε αυτή την περίπτωση. Έτσι, επινόησε ένα νέο όνομα για τη γερμανική 
Shepherd, Αλσατίας , η οποία κατά κάποιο τρόπο μερικοί άνθρωποι έχουν έρθει να 
αναφέρεται ως ξεχωριστή ράτσα σκύλου. Οι Αμερικανοί, ωστόσο, δεν είχε τέτοιες 
απολύσεις και το όνομα Γερμανικός Ποιμενικός χρησιμοποιήθηκε ευρέως. 
Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, οι Βρετανοί αποφάσισαν, επίσης, ότι το όνομα της Αλσατίας 
έχει πια τη χρησιμότητά του και πήγε πίσω στο πραγματικό και αξιόπιστο όνομα του, 
του Γερμανικού Ποιμενικού. Αυτό το σύντομο ανέκδοτο θα πρέπει να είναι αρκετό για
 να καταργήσετε όλες τις παρατεταμένες 
αμφιβολίες σας σχετικά με τη γερμανική Shepherd και μια Αλσατίας και να αποδείξει ότι 
είναι το ίδιο πράγμα.
Η Αλσατίας όνομα προέρχεται από τη γερμανική γαλλική μεθοριακή περιοχή της Αλσατίας-Λορένης ,
 όπου οι Βρετανοί είχαν εμπλακεί σε μια άγρια ​​μάχη με τις γερμανικές δυνάμεις. Το αρχικό 
όνομα του σκύλου είναι Γερμανικός Ποιμενικός.
Ήταν λόγω της αμείλικτη εκστρατεία από τους κτηνοτρόφους που το 1977 η Αλσατίας τελικά
 πήρε πίσω το αρχικό του όνομα, Γερμανικός Ποιμενικός. Σήμερα ο Γερμανικός Ποιμενικός
 ή Αλσατίας, όπως θα θέλατε να την αποκαλούμε, είναι από τις πιο δημοφιλείς φυλές σκυλιών
 στον κόσμο. Στις ΗΠΑ κατατάσσεται ως το νούμερο δύο στο διακύβευμα δημοτικότητα, ενώ
 στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι συνεχώς κατατάσσεται στην πρώτη πεντάδα. Η γερμανική
 Shepeherd είναι επίσης γνωστή ως GSD.

Λυκόσκυλο ή Γερμανικό Ποιμενικό; | Μεγάλες διαφορές | Τελείως διαφορετικά σκυλιά

   

Λυκόσκυλο | Wolfdog                                       

Γερμανικός ποιμενικός

Ράτσα σκύλου
Ο Γερμανικός ποιμενικός, είναι ράτσα σκύλου, γνωστή στην καθημερινότητα ως λυκόσκυλο. Βικιπαίδεια
Υψηλότερη κατηγορία ταξινόμησης: Σκύλος
Προέλευση: Γερμανία
Προσδόκιμο ζωής: 9 με 13 έτη
Χαρακτήρας: Προσεκτικό, Επάγρυπνο, Περίεργο, 
Πιστό, Με αυτοπεποίθηση, Θαρραλέο, Ευφυές
Βάρος: Αρσενικό: 30–40 κ., Θηλυκό: 22–32 κ.
Ύψος: Αρσενικό: 60–65 εκ., Θηλυκό: 55–60 εκ.

Ο Γερμανικός Ποιμενικός διαθέτει οξυδέρκεια, ευλυγισία (σε αναλογία με το βάρος του) αλλά και ταχύτητα χτυπημάτων (δαγκώματα), σε συνδυασμό με σταυρωτά δόντια που του προσδίδουν εξαιρετικά ισχυρό δάγκωμα. Επιπλέον, εκπαιδεύεται εύκολα για μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων, ενώ έχει και ιδιαίτερα υψηλή νοημοσύνη και θεωρείται επίσημα το τρίτο εξυπνότερο είδος σκύλου, πίσω μόνο από τον Σκωτσέζικο Ποιμενικό (Μπόρντερ Κόλεϊ) και το Κανίς (Poodle).
Για τους λόγους αυτούς, δεν είναι τυχαίο ότι ο γερμανικός ποιμενικός χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά τη διάρκεια των A’ και B’ παγκόσμιων πολέμων, όπως και το ότι χρησιμοποιείται και σήμερα από το στρατό και την αστυνομία, σχεδόν όλων των κρατών του πλανήτη (σε γήπεδα, ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών και εκρηκτικών υλών, φύλαξη στρατοπέδων, εντοπισμό τραυματιών σε ερείπια κ.α.). Επιπρόσθετα, είναι ικανός και ως οδηγός και σύντροφος τυφλών, με μεγάλη σχετική δημοτικότητα.

             

  German Shepherd |   Γερμανικός Ποιμενικός 

Λυκόσκυλο Πληροφορίες 

Cat Breed | Ragdoll

Βάρος: 7-12 κιλά ανάλογα τον τύπο,το φύλο και το κλίμα που ζει η γάτα
Προσδόκιμο ζωής: 16-18 χρόνια
Συμπεριφορά: Κοινωνική,παιχνιδιάρα,δραστήρια,ιδανική για οικογένεια με μικρά παιδιά,φιλική προς τα άλλα κατοικίδια,ευπροσάρμοστη ως προς τα ταξίδια
Χρώμα: Τα παραδοσιακά χρώματα της Ragdoll είναι Μπλε(Blue),καφέ-μαύρο(Seal),λιλά(Lila) και σοκολατί(Chocolate).Υπάρχουν όμως και δυο ακόμη χρωματισμοί που δεν θεωρούνται παραδοσιακοί αλλά είναι αποδεκτοί και αναγνωρίσιμοι : Κόκκινο(Red) και Κρεμ(Cream).

1. 
   

Τι είναι σκύλος ,πόσες φυλές υπάρχουν και από που τελικά κρατάει την σκούφια του ;

O σκύλος  είναι ανώτερο θηλαστικό ζώο του γένους Canis . Η καταγωγή του προέρχεται από τον κοινό λύκο. Ο σκύλος αποτελεί ένα από τα κοινότερα κατοικίδια ζώα.

Η σχέση του με τον άνθρωπο χρονολογείται από τα πολύ παλαιά χρόνια. Έχει υμνηθεί και δοξαστεί πολλές φορές κυρίως για την  τάση του να δέχεται τον άνθρωπο ως ηγετικό μέλος της αγέλης και να δένεται μαζί του ιδιαίτερα στενά. Έτσι, έχουν υπάρξει περιπτώσεις σκύλων που θυσιάστηκαν για το "αφεντικό" τους, στην προσπάθειά τους να το σώσουν ή να το προστατεύσουν.

Υπάρχουν τουλάχιστον 360 φυλές σκύλων, που έχουν τις ικανότητες από το είδος κυνηγιού για το οποίο αναπαράχθηκαν. Αυτά που είναι πιο κοινωνικά είναι αυτά που ειδικεύονται στην επαναφορά και στο να βρουν το θήραμα χωρίς να το σκοτώνουν, αφήνοντας αυτήν την δουλειά στους κυνηγούς, ενώ σπανίως είναι επιθετικά και δένονται πολύ με τα αφεντικά τους. Από αυτές τις φυλές προέρχονται τα Λαμπραντόρ, τα Γκόλντεν, τα Σπάνιελ κ.α.

Τα σκυλιά που έχουν ειδικευτεί για κυνήγι μεγάλων θηραμάτων είναι και τα κατάλληλα για φύλακες και αυτά είναι περισσότερο επιρρεπή στην επιθετικότητα και γι' αυτό χρειάζεται να έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση για να είναι ασφαλή για μία οικογένεια.

Τα Τεριέ είναι και από τις δύο μεριές, φτιαγμένα για μικρά θηράματα αλλά σχεδιασμένα να τα σκοτώνουν. Αν και φιλικά με τους ανθρώπους, μπορούν ενίοτε να γίνουν επικίνδυνα, λόγω του ατρόμητου χαρακτήρα τους και απαιτούν ιδιαίτερα προσεκτική αντιμετώπιση.

Tα τσοπανόσκυλα (ποιμενικοί) που έχουν το πιο μεγάλο πεδίο ειδίκευσης και μπορούν με την κατάλληλη εκπαίδευση να γίνουν οτιδήποτε, από φύλακες μέχρι σκυλιά έρευνας και διάσωσης, αστυνομικής εργασίας ή οδηγοί τυφλών.

Ο Κανέλλος, ο Λουκάνικος και οι σκύλοι “σύμβολα”

Τα ΜΜΕ βρίσκουν άλλη μια είδηση στο θάνατο του Λουκάνικου ή Θόδωρα, ενός σκύλου “επαναστάτη”, ενός σκύλου “διαδηλωτή”, ενός σκύλου “σύμβολο” που εκείνοι ασεβώς δημιούργησαν.

Ο Λουκάνικος ήταν ένα αδέσποτο σκυλί της Αθήνας, σαν τα τόσα άλλα που καθημερινά περιφέρονται, ζουν και πεθαίνουν δίπλα μας χωρίς να δίνουμε την παραμικρή σημασία. Δεν ήταν κάτι το διαφορετικό, δεν αγωνιζόταν για τον 13ο ή τον 14ο μισθό, δεν πάλευε για τις μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, δεν ήταν συνδικαλιστής της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ και δεν υπερασπιζόταν κανένα συμφέρον ή κεκτημένο, δικό του ή άλλων…ήταν απλά ένας σκύλος.

Όχι πως είναι τόσο “απλό” να είσαι ένας αδέσποτος σκύλος στην Αθήνα. Η κάθε σου μέρα μπορεί να είναι και η τελευταία. Η κάθε σου μέρα είναι μια διαρκής προσπάθεια επιβίωσης που η επιτυχία της επαφίεται στην δική σου (του σκύλου) προσαρμοστική ικανότητα και στην τύχη. Πρέπει να γλυτώσεις από τα αυτοκίνητα, από τις πέτρες, από τις κλωτσιές που δεν τις ρίχνουν μόνο τα ΜΑΤ στον Λουκάνικο αλλά τις “μοιράζουν” γενναιόδωρα πολλοί συνάνθρωποι μας,  καθημερινά, σε πολλά αδέσποτα, από τις παντός τύπου φόλες που “κερνάνε”, επίσης, πολλοί συνάνθρωποι μας. Ακόμα και το φαγητό ή το νερό σε μια ζεστή και αφιλόξενη πόλη σαν την Αθήνα δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Τι να συζητήσουμε ύστερα; Για την ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με την παραμικρή ασθένεια να είναι απειλή για την ζωή σου;

Μόνο και μόνο η ύπαρξη του Λουκάνικου, ενός αδέσποτου στο κέντρο της πρωτεύουσας, δείχνει την έλλειψη σωστής νοοτροπίας και σεβασμού σε ακόμα ένα τομέα. Μόνο αυτή θα έπρεπε να αρκεί για να ντρεπόμαστε και να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για αυτό και όχι θεαματικές φωτογραφίες και δίστηλα.

Παρ’ όλα αυτά, ο Λουκάνικος δεν αγωνιζόταν και δεν εξαγριωνόταν ούτε για αυτά τα θέματα. Αν το έκανε (που θα έπρεπε) θα έπρεπε να δαγκώνει και τα ΜΑΤ και τους διαδηλωτές, εναλλάξ και ασταμάτητα διότι κανένας από τα δύο “στρατόπεδα” δεν τον σεβάστηκε ποτέ, ότι και αν εκπροσωπούσε ή αντιπροσώπευε ο καθένας τους (κράτος, εξουσία, παιδεία, συνδικαλισμό, σωματεία, εργατιά, φοιτητές, κλπ).

Τα ΜΜΕ, οι φωτογράφοι, οι δημοσιογράφοι με “βοηθό” την άγνοια τους, “παντοτινό συνοδοιπόρο” την αδιαφορία τους για την ουσία και την ανάγκη τους για ένα τίτλο, ένα σύμβολο, μια αράδα…έδωσαν διαστάσεις που δεν υπάρχουν σε συμπεριφορές “σκυλίσιες” που κάθε σκύλος επιδίδεται σε καταστάσεις “μπάχαλου” και “αναμπουμπούλας”. Το “ωραίο” είναι πως όποιος έχει παρευρεθεί σε πορείες και διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, γνωρίζει πως δεν υπάρχει (υπήρχε) μόνο ο Λουκάνικος σαν “συνοδός” των διαδηλώσεων, μα αρκετά αδέσποτα που κάνουν “τα δικά τους”. Ένας όμως μπορεί να είναι σύμβολο και θα είναι αυτός που θα φωτογραφηθεί και θα “επιλεχθεί” πρώτος. Μετά η διαδικασία είναι γνωστή σε όλους για την ανάδειξη του και την αναγωγή του σε κάτι που δεν είναι και που δεν έχει αξία, σε είδηση. Γίνεται με ανθρώπους, ζώα και γεγονότα, αδιάκριτα και με τον ίδιο τρόπο…κοινή χρήση, κατανάλωση και “πέταμα”.

Κανείς ποτέ δεν βρέθηκε να μιλήσει, έστω και με την “ψεύτικη” αφορμή του σκύλου επαναστάτη, για τα αδέσποτα της Αθήνας και της Ελλάδας γενικότερα. Κανείς δεν προσπάθησε να προστατέψει τον Λουκάνικο από τα χημικά, να τον πάρει από εκεί και να τον προφυλάξει μια που εκτιθόταν σε άλλον έναν κίνδυνο που δεν μπορούσε ο ίδιος να γνωρίζει…Όλοι τον έκαναν “χάζι”, όλοι στην ουσία αδιαφορούσαν. Το ίδιο συμβαίνει καθημερινά, σε πολλές γωνιές της χώρας μας.

Βέβαια, θα σκεφτείτε “Εδώ βαρούσαν ηλικιωμένους και ψέκαζαν στη μούρη παιδιά και κανείς δεν ασχολείται παραπάνω…” και έτσι είναι. Επιφανειακή κάλυψη ειδήσεων και καταγραφή γεγονότων για εντυπωσιασμό.

Οι σκύλοι, τα κατοικίδια ζώα ικανοποιούν δικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Δεν ερωτώνται για τίποτα και στην ουσία δεν επιλέγουν τίποτα. Τα χρησιμοποιούμε με κάθε τρόπο, από την διασκέδαση μας μέχρι την “λύτρωση” μας και τα αναγάγουμε σε σύμβολα του οτιδήποτε μας ικανοποιεί και μας βολεύει. Έχουμε, πιθανόν, μακρύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι τον σεβασμό για αυτό που πραγματικά είναι.

Τώρα ο Λουκάνικος, χθες ο Κανέλος, αύριο σίγουρα θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε για τον “αντικαταστάτη-επαναστάτη” σκύλο…

* Στην φωτογραφία ένας τυχαίος σκύλος, δεν έχει σημασία…και μόνο όταν το κατανοήσουμε αυτό, ίσως, κάτι αρχίσει να γίνεται.