Αρχαία ταφή σκύλου

Τα νεκροταφεία ζώων συντροφιάς (pet cemetaries) μοιάζουν μια νέα μόδα, ένα σημείο των καιρών που θέλουν τον άνθρωπο που περιορίζεται κοινωνικά, που αποξενώνεται, να εξανθρωπίζει τα κατοικίδια ζώα και τον σκύλο ειδικότερα.

Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι…

Το πρώτο, ή από τα πρώτα, κοιμητήριο ζώων άρχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του το 1896 στην ακμάζουσα τότε, Νέα Υόρκη.Το Hartsdale Canine Cemetery ήταν πρωτοβουλία του Dr. Samuel Johnson αν και όχι τόσο με την πρόθεση να γενικευθεί σαν ιδέα και πράξη.Ο κτηνίατρος Dr. Samuel Johnson προσέφερε χώρο ταφής στο συγκεκριμένο σημείο για τον σκύλο ενός φίλου του, αλλά αυτό ήταν η αρχή για όσα ακολούθησαν.

Μέχρι σήμερα έχουν ταφεί στο συγκεκριμένο χώρο πάνω από 70.000 κατοικίδια ζώα.

Το Hartsdale πλέον αποτελεί ακόμα και αξιοθέατο μια που εκτός από το παλαιότερο κοιμητήριο ζώων, είναι και ο τόπος φιλοξενίας του War Dog Memorial.

Πρόσφατες ανακαλύψεις όμως “έσπρωξαν” την τιμητική, εθιμοτυπική αυτή πράξη της ταφής των ζώων ακόμα πιο πίσω χρονικά.

Σωρός ή καλύτερα υπολείμματα σκελετού σκύλου που έζησε πριν πάνω από 7.000 χρόνια, βρήκαν επιστήμονες στην Σιβηρία.Το σκυλί, που μορφολογικά μοιάζει με Χάσκυ, φαίνεται να έζησε ανάμεσα σε ανθρώπους, να τρεφόταν με υπολείμματα τροφής ανθρώπων και να ενταφιάστηκε με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι θαβόντουσαν μετά το θάνατο τους εκείνοι την εποχή.

Αυτό, λένε οι ανθρωπολόγοι, δείχνει πως οι άνθρωποι της εποχής υπολόγιζαν τον σκύλο σαν ένα έμψυχο ον, με δικαιώματα και αξία παρόμοια με αυτή του ανθρώπου.

Η όλη εικόνα, η προσεκτική τοποθέτηση του σκύλου στον τάφο (σε μια ειδικά σκαμμένη λακκούβα) και η συνοδεία του άψυχου σώματος από αντικείμενα, δείχνει πως οι άνθρωποι ήθελαν να τιμήσουν το ζώο και να φροντίσουν η ψυχή του να έχει καλή μεταχείριση (καλό κατευόδιο).

Με τον ίδιο τρόπο, λίγο πιο πέρα, βρέθηκαν θαμμένοι άνθρωποι.

Εξετάσεις DNA και με ραδιοϊσότοπα έδειξαν ότι το ζώο ζούσε κοντά σε ανθρώπους, τρεφόταν με ψάρια, κρέας φώκιας, ελαφιού, άλλων μικρών θηλαστικών και κάποιων χόρτων, “μενού” παρόμοιο με αυτό των ανθρώπων της περιοχής.

Επίσης, διαπιστώθηκε πως ο σκύλος δεν έζησε αυτό που θα λέγαμε “σκυλίσια ζωή”, ξένοιαστη και χωρίς ταλαιπωρίες μια που η σκελετική του καταπόνηση και οι τραυματισμοί του δείχνουν ζώο που χρησιμοποιήθηκε για μεταφορά και κυνήγι.

Στην ίδια χρονολογική περίοδο τοποθετείται και η ταφή ενός λύκου που υπολείμματα του βρέθηκαν στην περιοχή του Lokomotiv, στην Σιβηρία.

Ο λύκος δεν βρέθηκε να καταναλώνει τις ίδιες τροφές και είχε πεθάνει λόγο ηλικίας.Ο σκελετός του βρέθηκε τοποθετημένος γύρω από ένα ανθρώπινο κρανίο και δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι ο λύκος έζησε μαζί  με τον άνθρωπο στον οποίο άνηκε το κρανίο ή γενικότερα με ανθρώπους.

Οι παλαιοντολόγοι και οι ανθρωπολόγοι υποστηρίζουν πως αυτή η ταφή είχε άλλο χαρακτήρα.Ίσως να ήθελαν το πνεύμα του λύκου να προστατεύει τον άνθρωπο στον “άλλο κόσμο” ή κάτι παρόμοιο.

Οι επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει ακόμα σε ασφαλή συμπεράσματα για τις δύο αυτές “παράξενες” ταφές.

Το σίγουρο είναι πως από πολύ παλιά, κάποιοι άνθρωποι ένιωθαν ένα ιδιαίτερο “δέσιμο” με τα κατοικίδια ζώα και ένιωθαν την ανάγκη να εκφράσουν την θλίψη και την ευγνωμοσύνη τους με διάφορους τρόπους.

Το κινητικό σύστημα του σκύλου

Το κινητικό σύστημα συγκροτείται από τα οστά, τις αρθρώσεις και τους σκελετικούς μυς. Τα οστά συνδέονται μεταξύ τους με τις αρθρώσεις και κινούνται με την ενέργεια των μυών που προσφύονται σ’ αυτά. Οι μύες αντιπροσωπεύουν συνεπώς τα ενεργητικά όργανα των κινήσεων, για την επιτέλεση των οποίων συνεργάζονται στενά όλα τα παραπάνω όργανα.

Οστά

Οστά ονομάζονται τα σκληρά όργανα που συνδέονται κατάλληλα μεταξύ τους με τις αρθρώσεις για να σχηματίσουν το σκελετό, στον οποίο οφείλεται και το σχήμα του σώματος. Τα οστά εξυπηρετούν τις κινήσεις του σώματος, στηρίζουν τα μαλακά μόριά του και προφυλάγουν, ακόμη, ευπαθή όργανα, όπως ο εγκέφαλος, η καρδιά κ. ά.

Εξωτερικός σχηματισμός των οστών

Το σχήμα των οστών ποικίλλει και εξαρτάται κυρίως από τις τρεις διαστάσεις του κάθε οστού. Διακρίνονται σε επιμήκη, σε πλατέα και σε βραχέα οστά.

α) Τα επιμήκη οστά εμφανίζουν δύο άκρα και το επιμηκέστερο μέσο μέρος, που ονομάζεται σώμα. Το σώμα με την παρακείμενη μοίρα των δύο άκρων οστεούται κατά την ενδομήτρια ζωή και αποτελεί τη διάφυση του οστού.

Τα ακραία τμήματα των δύο άκρων οστεούνται μεταγενέστερα, συνήθως μετά τον τοκετό, και αποτελούν τις επιφύσεις του οστού. Οι επιφύσεις συνενώνονται κατά τη νεαρή ηλικία με τη διάφυση μέσω του συζευκτικού χόνδρου, ο οποίος χρησιμεύει για την κατά μήκος αύξηση των οστών. Όταν περατωθεί η αύξηση αυτή οστεούται και ο συζευκτικός χόνδρος.

β) Τα πλατέα οστά παρουσιάζουν δύο επιφάνειες, την έξω, κυρτή, και την έσω, κοίλη. Αφορίζουν συνήθως διάφορες κοιλότητες.

γ) Τα βραχέα οστά εμφανίζουν ίσες περίπου και τις τρεις διαστάσεις.

Τα οστά παρουσιάζουν στην εξωτερική επιφάνειά τους, εκτός από τις αρθρικές επιφάνειες, διάφορες ανωμαλίες που ανάλογα με το σχήμα και το μέγεθος τους ονομάζονται ογκώματα, κόνδυλοι, φύματα, αποφύσεις, άκανθες, τραχύσματα, ακρολοφίες, γραμμές κλπ. Οι περισσότερες από τις προεξοχές αυτές παράγονται από την ολκή που ασκούν η συστολή των μυών και η διάταση των συνδέσμων στις προσφύσεις των οργάνων αυτών πάνω στα οστά.

Μερικές φορές στα σημεία προσφύσεως των μυών παράγονται περιορισμένα κοιλώματα, που λέγονται βόθροι ή βοθρία ανάλογα με το μέγεθος τους. Επιπλέον, η προστριβή και η πίεση που ασκούν άλλα όργανα πάνω στα οστά, παράγουν εντυπώματα, αύλακες, εντομές.

Στην επιφάνεια των οστών παρατηρούμε επίσης αύλακες που έχουν μορφή τροχιλιών, για την ολίσθηση των τενόντων ορισμένων μυών, καθώς και διάφορα τρήματα για τη δίοδο αγγείων και νεύρων. Τα μεγαλύτερα από τα τρήματα αυτά, 1-2 για κάθε οστούν, βρίσκονται κυρίως στη διάφυση των επιμηκών οστών και λέγονται τροφοφόρα. Άλλα μικρότερα τρήματα απαντούν στις επιφύσεις των επιμηκών οστών, στα χείλη των πλατέων οστών, στα βραχέα οστά και χρησιμεύουν για την ανάδυση των φλεβών.

Τέλος, πολυπληθή μικρότατα τρήματα απαντούν σε όλη την επιφάνεια των οστών, από τα οποία τα μεγαλύτερα αποτελούν τις εκβολές των σωλήνων του Volkmann και τα μικρότερα τις εκβολές των οστικών σωληναρίων.

Εσωτερικός σχηματισμός των οστών

Τα οστά, όπως προκύπτει από τη μακροσκοπική εξέτασή τους σε διατομή, αποτελούνται:

1) από συμπαγή οστέινη ουσία, που είναι πυκνή και ομοιομερής

2) από σπογγώδη οστέινη ουσία, που είναι αραιότερη και συγκροτημένη από οστέινες δοκίδες, διαταγμένες κατά τη φορά των τροχιών των μέγιστων τάσεων. Οι δοκίδες αυτές χιάζονται στην πορεία τους με άλλες που έχουν διαφορετική τροχιά, έτσι ώστε ανάμεσά τους να σχηματίζονται μικρές κοιλότητες, οι μυελοκυψέλες, που περιέχουν το μυελό των οστών.

Οι επιφύσεις των επιμήκων οστών αποτελούνται από σπογγώδη ουσία, την οποία καλύπτει εξωτερικά μία λεπτή στιβάδα από συμπαγή ουσία. Η διάφυση των οστών αυτών σχηματίζεται σχεδόν αποκλειστικά από συμπαγή ουσία, στο κέντρο της οποίας εκτείνεται ο μυελώδης αυλός (cavum medullare), που περιέχει το μυελό των οστών.

Τα πλάτέα οστά αποτελούνται από δύο πλάκες από συμπαγή ουσία, ενωμένες κατά τα χείλη τους, ανάμεσα στις οποίες παρεμβάλλεται σπογγώδης ουσία. Η σπογγώδης αυτή ουσία στα πλατέα οστά του κρανίου καλείται διπλόη. Η απορρόφηση της διπλόης σε μερικά οστά του κρανίου (αεροφόρα οστά) και η απομάκρυνση των δύο πλακών μεταξύ τους δημιουργούν τις αεροδόχες κοιλότητες ή κόλπους (sinus) των οστών αυτών.

Αγγεία και νεύρα των οστών

Η εξωτερική επιφάνεια των οστών (εκτός από τις αρθρικές επιφάνειες), που εξετάζονται σε πρόσφατη και ακέραιη κατάσταση, καλύπτεται από έναν υμένα από πυκνό συνδετικό ιστό, με υπόλευκη ή υποκίτρινη χροιά και πάχος 1-3mm, το περιόστεο. Σ’ αυτό οδεύουν αρχικά τα αγγεία και νεύρα που προορίζονται για το οστούν.

Τα αιμοφόρα αγγεία των οστών ταξινομούνται σε περιόστεα και τροφοφόρα. Τα περιόστεα αγγεία αντιπροσωπεύονται από λεπτότατα αρτηρίδια που ξεκινούν από το αγγειώδες δίκτυο του περιοστέου. Εισδύουν διαμέσου πολύ μικρών τρημάτων στους σωλήνες του Volkmann και στη συνέχεια του Havers, καθώς και διάμεσου τρημάτων των επιφύσεων των οστών. Διανέμονται τελικά στις επιφανειακές στιβάδες του οστού και αναστομώνονται εν τω βάθει με τα τριχοειδή της τροφοφόρας αρτηρίας. Η τροφοφόρα αρτηρία εισδύει διαμέσου του τροφοφόρου τρήματος στο μυελό των επιμήκων οστών ή στο κέντρο της σπογγώδους ουσίας των πλατέων οστών και διαιρείται στην πρώτη περίπτωση σε δύο κλάδους, που φθάνουν ώς τις επιφύσεις του οστού. Οι δύο αυτοί κλάδοι χορηγούν μικρότερα κλωνία, από τα οποία τα περιφερικά εισχωρούν στους σωλήνες του Havers, όπου αναστομώνονται με τα περιόστεα αρτηρίδια, ενώ τα κεντρικά διανέμονται στο μυελό, όπου σχηματίζουν πυκνό δίκτυο τριχοειδών. Από το δίκτυο αυτό αρχίζουν τα φλεβικά τριχοειδή, που ανευρύνονται κατά διαστήματα και σχηματίζουν φλεβώδεις κόλπους.

Στη δεύτερη περίπτωση, δηλ. στα πλατέα οστά, η τροφοφόρα αρτηρία διαιρείται σε πολλούς κλάδους, που διανέμονται σε όλη την έκταση της σπογγώδους ουσίας. Οι ακροτελεύτιοι κλάδοι φθάνουν ώς την περιφερική συμπαγή ουσία των οστών αυτών, όπου αναστομώνονται με τις απολήξεις των περιόστεων αρτηριδίων. Η τροφόφορα αρτηρία δεν υπάρχει στα βραχέα οστά.

Οι φλέβες δεν ακολουθούν την πορεία των αρτηριών, εκτός από δύο φλέβια που συνοδεύουν την τροφοφόρα αρτηρία των επιμήκων οστών. Στα οστά αυτά οι φλέβες αναδύονται στην επιφάνεια των επιφύσεων.

Γνήσια λεμφαγγεία απαντούν μόνο στο περιόστεο και όχι στα οστά, όπου όμως μερικοί συγγραφείς αναφέρουν ότι υπάρχουν περιαγγειακοί λεμφώδεις χώροι.

Τα νεύρα των οστών συνοδεύουν τις αρτηρίες και προέρχονται από τα εγκεφαλικά και νωτιαία νεύρα, καθώς και από το αυτόνομο νευρικό σύστημα.

Ερλιχίωση (Εhrlichiosis-Ehrlichia canis)

Μια “καλοκαιρινή” ασθένεια που έρχεται μαζί με τους άλλους “καλοκαιρινούς επισκέπτες”, τα τσιμπούρια (κρότωνες).

Η ερλιχίωση, αν και σοβαρή και αρκετά επικίνδυνη για την υγεία του σκύλου, δε μεταδίδεται στον άνθρωπο και σε κανένα άλλο είδος ζωου.

Πρωτοεμφανίστηκε στην Αλγερία, το 1935 και έγινε γνωστή ως Ρικετσίωση. Την σημερινή ονομασία οφείλει στο μικροοργανισμό Ehrlichia Canis, που παρασιτεί στα λευκοκύτταρα του αίματος.Σήμερα τη νόσο την συναντούμε παγκοσμίως.

Τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο σκύλος που έχει προσβληθεί από την ερλιχίωση εμφανίζονται με: αναιμία, πυρετό, αιμορραγίες επίσταξη (μικρού βαθμού αιμορραγία από τη μύτη), ανορεξία, υπνηλία και κατάπτωση.

Πολλές φορές εμφανίζονται και κηλίδες (μελανιάσματα) στο δέρμα του σκύλου.Όσο προχωρά η αρρώστια τόσο ο σκύλος αδυνατίζει και αν δε γίνει έγκαιρη θεραπεία πεθαίνει.

Η μετάδοση της νόσου γίνεται από ζώο σε ζώο, μόνο μέσω κροτώνων (τσιμπούρια) εισβάλλει στον οργανισμό του σκύλου και προσβάλλει τα μονοκύτταρα του αίματος και τα μακροφάγα των ιστών.Ο υπεύθυνος κρότωνας της νόσου, Rhipishephalus Sanguineus έχει την ικανότητα να ζει περίπου 500 ημέρες χωρίς να πιει καθόλου αίμα.

Η νόσος προσβάλλει οικόσιτα και άγρια ζώα που ανήκουν στην οικογένεια των κυνιδών (canidae).

Στις εργαστηριακές αναλύσεις του αίματος παρατηρείται έντονη αναιμία και πτώση όλων των στοιχείων του αίματος. Η νόσος παρουσιάζεται με δύο μορφές: την οξεία και τη χρόνια.

Η οξεία μορφή έχει καλή εξέλιξη, εφόσον γίνει έγκαιρη θεραπεία. Η χρόνια μορφή της αρρώστιας δε θεραπεύεται και έχει κατάληξη το θάνατο του ζώου.

Ιδιαίτερη ευαισθησία εμφανίζουν οι Γερμανικοί Ποιμενικοί, τα Kόλι και τα Ντόμπερμαν.

Παρακάτω μια μικρή περιγραφή των 3 φάσεων της νόσου από πλευράς συμπτωμάτων (οξεία, υποκλινική και χρόνια).

Τα πρώτα κλινικά συμπτώματα παρουσιάζονται συνήθως 10-20 ημέρες μετά την μόλυνση και είναι ελαφριάς μορφής:

Κυματοειδής πυρετός, μερική ή πλήρης ανορεξία, κατάπτωση, μικρή απώλεια βάρους.Σπανιότερα παρατηρείται μικρή διόγκωση των λεμφογαγγλίων, θόλωση του κερατοειδούς, επιπεφυκίτιδα, διάμεση πνευμονία, οίδημα των άκρων, του όσχεου και έμετος.

Σε μερικές των περιπτώσεων πιθανόν να παρατηρηθούν μικρές αιμορραγίες. Η πρώτη αυτή «εμπύρετη φάση» διαρκεί από 4 ημέρες μέχρι και 3 εβδομάδες, και ακολουθείται από την επόμενη φάση την υποκλινική.

Κατά την φάση αυτή, που διαρκεί 40-120 ημέρες, τα κλινικά συμπτώματα συνήθως υποχωρούν και το ζώο εμφανίζεται σαν να έχει θεραπευτεί. Τα αιματολογικά ευρήματα είναι συνήθως παρόμοια με εκείνα της οξείας φάσης, δηλαδή λευκοκυττάρωση, υποπλαστική αναιμία και έντονη θρομβοκυτταροπενία.

Η χρόνια φάση αποτελεί την τελική φάση της νόσου. Τα κλινικά συμπτώματα είναι συνήθως κατάπτωση, πυρετός, ωχροί βλεννογόνοι, απώλεια βάρους σταδιακά αυξανόμενη, πετέχειες και εκχυμώσεις στο δέρμα και τους βλεννογόνους, και τέλος ρινορραγία ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη. Η ρινορραγία παρουσιάζεται συνήθως απότομα και είναι έντονη και επίμονη.Αποτέλεσμα των αιμορραγιών είναι η σοβαρή οξεία αιμορραγική αναιμία.

Η ερλιχίωση δε μεταδίδεται στον άνθρωπο και σε κανένα άλλο είδος ζωου. Η πρόληψη της ερλιχίωσης βασίζεται στη διατήρηση των ζώων χωρίς τσιμπούρια, με τη χρήση των ειδικών αντιπαρασιτικών φαρμάκων (σκόνες, σπρέι, σταγόνες) που κυκλοφορούν στο εμπόριο, αλλά και άλλα “φυσικά” μέσα.

Η πρόληψη της ασθένειας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την έγκαιρη διάγνωση, όσο και με την κατάλληλη θεραπεία.Σε περίπτωση λάθους ή “ημιτελούς” θεραπευτικής αγωγής παρατηρούνται βλάβες σε νεφρούς, μυελό οστών, πνεύμονες και εγκέφαλο.

Νόσος Cushing (Υπερφλοιοεπινεφριδισμός)

Νόσος Cushing και σύνδρομο Cushing είναι μια μορφή ενδοκρινοπάθειας που οφείλεται στην αυξημένη παραγωγή γλυκοκορτικοειδών (κορτιζολη) απο το φλοιό των επινεφριδίων (φυσική μορφή) ή στη μακροχρόνια χορήγηση συνθετικών γλυκοκορτικοειδων (σκευασμάτων – ιατρογενής μορφή).

Η κορτιζόλη είναι ορμόνη και παράγεται από τα επινεφρίδα, με πολλές σημαντικές λειτουργίες και φυσικά είναι απαραίτητη για τη ζωή.Υπερβολικά υψηλά επίπεδα αυτής της ορμόνης στο σώμα, έχουν κυρίως αρνητικά αποτελέσματα για τον οργανισμό.

Η φυσική μορφή της νόσου του Cushing είναι μια σχετικά συχνή ενδοκρινοπαθεια και παρατηρείται σε ενήλικους και υπερήλικους σκυλους (άνω των 6-7 ετών), ανεξάρτητα από το φύλο τους.Αν και εχει παρατηρηθεί σε ολες τις φυλές, συχνότερα εμφανίζεται σε Poodle, Boxer, Boston Terrier και Dachshund.Αυτή η μορφή της νόσου μπορεί να ονομάζεται και ενδογενές σύνδρομο Cushing.

Η ιατρογενης μορφή ή εξωγενές σύνδρομο, εμφανίζεται στο 50% περίπου του συνόλου των περιστατικών της ενδοκρινοπάθειας αυτής και εμφανίζεται ανεξάρτητα απο το φύλο, την ηλικία και την φυλή.

Αιτιολογία

α. Φυσική Μορφή

1. Αδενώματα ή υπερπλασία του πρόσθιου λοβού της υπόφυσης -> υπερέκκριση ACTH -> αμφοτερόπλευρη υπερπλασία του φλοιού των επινεφριδίων -> υπερεκκριση κορτιζόλης (85-90% των περιστατικών).Ο απο την υπόφυση εξαρτώμενος αυτός τύπος παρατηρείται συχνότερα στα Poodle, Boxer και Dachshund.Η υπερπλασία του πρόσθιου λοβού της υπόφυσης οφείλεται στην υπερέκκριση του φλοιοτρόπου παράγοντα του υποθαλαμου (CRF) με την ενέργεια της σεροτονίνης.

2. Αδενώματα ή καρκινώματα του φλοιού των επινεφριδίων (ως επι το πλείστον η προσβολή είναι ετερόπλευρη) -> αυτόνομη υπερέκκριση κορτιζόλης -> μείωση της έκκρισης της ACTH από τον πρόσθιο λοβό της υπόφυσης με το μηχανισμό της παλίνδρομης αλληλορύθμισης -> ατροφία του φλοιού του μη προσβεβλημένου επινεφριδίου (10-15% των περιστατικών).Ο τύπος αυτός παρατηρείται συχνότερα στις μεγαλόσωμες φυλές.

β. Ιατρογενής Μορφή

Οφείλεται στη μακροχρόνια χορήγηση συνθετικών γλuκοκορτικοειδών σε αντιφλεγμονώδεις (πχ. χρόνιες κνησμώδεις δερματοπάθειες) ή ιδιαίτερα σε ανοσοκατασταλτικές δόσεις (αυτοάνοσα νοσήματα).

Κλινική εικόνα

Τα συμπτώματα κάθε ασθενούς ζώου από σύνδρομο Cushing εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες.Συμπτώματα εμφανίζονται από πολλά opγανικά συστήματα, σε διάφορους βαθμούς έντασης και συνδυασμούς.Ειδικά στο δέρμα παρατηρούνται: αραίωση και λέπτυνση του τριχώματος ή συμμετρική αλωπεκία στον κορμό του σώματος, λέπτυνση και συρρίκνωση του δέρματος, εστίες δυστροφικής τιτάνωσης του δέρματος (calcinosis cutis), υπερχρωμία πολυεστιακή ή διάχυτη, μείωση της επουλωτικής ικανότητας του δέρματος, εύκολη πρόκληση αιμορραγικών αλλοιώσεων στο δέρμα από ασήμαντες τραυματικές αιτίες, κ.α.

Ρόλο παίζει ο βαθμός και η διάρκεια υπερέκκρισης της κορτιζόλης, τα επίπεδα άλλων επινεφριδικών ορμονών και η ηλικία, αφού τα συμπτώματα εξαρτώνται πολύ από την ηλικία του ζώου.

Οι κλινικές εκδηλώσεις της ενδοκρινοπάθειας αυτής συνήθως εμφανίζονται αθόρυβα.Μερικά ακόμα συμπτώματα μπορεί να είναι μια περίεργη αυξανόμενη δίψα, το σκυλί έχει την τάση να κάνει ούρα συχνότερα από το συνηθισμένο και μερικές φορές να παρατηρείται και απώλεια ούρων (ακράτεια).Το πιο κοινό σύμπτωμα στο σύνδρομο Cushing είναι η προοδευτική αύξηση βάρους.Χαρακτηριστική επίσης είναι η αυξημένη εναπόθεση λίπους, η απώλεια μυϊκής μάζας καθώς και η εμφάνιση μυϊκής αδυναμίας.

Σε άλλα περιστατικό και ιδιαίτερα σε αυτά που n αίτια της νόσου είναι το καρκίνωμα του φλοιού των επινεφριδίων, τα συμπτώματα εμφανίζονται σχετικά απότομα, είναι βαρυάς μορφής και εξελίσσονται γρήγορα.
Εξάλλου στο 10-15% των περιστατικών συνυπάρχει ο σακχαρώδης διαβήτης που προηγείται ή ακολουθεί τη νόσο του Cushing.

Τα υπερβολικά υψηλά επίπεδα κορτιζόλης στον οργανισμό καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα και ζώα με σύνδρομο Cushing μπορούν να αναπτύξουν μολύνσεις συχνότερα από οποιοδήποτε άλλο.

Μια παραδόξως ευεργετική παρενέργεια του Cushing είναι ότι εάν ένα σκυλί υποφέρει από εκφυλιστικές αλλοιώσεις (όπως η αρθρίτιδα ), το πολύ υψηλό επίπεδο της κορτιζόλης στο αίμα έχει σαν αποτέλεσμα να ανακουφίζει πραγματικά το ζώο από τον πόνο και την ταλαιπωρία του.

Εργαστηριακά ευρήματα

Αιματολογικά: Ουδετεροφιλία (με ώριμες μορφές), ηωσινοπενία, λεμφοπενία, αύξηση της συγκέντρωσης της αιμοσφαιρίνης, της τιμής του αιματοκρίτη και του αριθμού των ερυθρών αιμοσφαιρίων (ερυθροκυττάρωση).

Βιοχημικά: Στο αιμα παρατηρούνται αύξηση της δραστηριότητας της αλκαλικής φωσφατάσης (ισοένζυμο), αύξηση της στάθμης της χολοστερόλης, SGΡΤ, γλυκόζης και υποφωσφαταιμία, υπερνατριαιμία.Στα ούρα παρατηρούνται χαμηλό ειδικό βάρος (< 1010) και ευρήματα ουρολοιμώξεων (συχνή επιπλοκή της νόσου του Cushing).

Ακτινολογικά: Ηπατομεγαλία, οστεοπόρωση των σπονδυλικών σωμάτων, τιτάνωση των ημικρικίων της τραχείας.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι τα παραπάνω εργαστηριακά ευρήματα δεν διαπιστώνονται σε όλα τα περιστατικά της νόσου.

Μόλις ολοκληρωθεί η διάγνωση με τη βοήθεια διαφόρων φαρμάκων μπορεί να αντιμετωπισθεί η κατάσταση.Η χειρουργική αφαίρεση του επινεφρίδιου μπορεί να γίνει, μόνο σε σκυλιά που είναι κατάλληλα από υγεία και
ηλικία και βεβαίως η διάγνωση να έχει γίνει σε σωστό χρόνο.Η υπόφυση δεν αφαιρείται, αλλά τα προβλήματα που προέρχονται από αυτήν αντιμετωπίζονται κατά το δυνατόν με φαρμακευτική αγωγή.Πολλές φορές όμως
η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται ή η αντιμετώπιση της είναι μέτρια.

Πολλά ζώα θεραπεύονται αλλά η πολυπλοκότητα και η διαφορετικότητα σε αντοχή και εικόνα των ασθενών ζώων απαιτεί μεγάλη προσοχή και πολύ καλή συνεργασία ιατρού και ιδιοκτήτη και συνεχείς παρακολούθηση.

Σκύλος και μόδα

Μπορεί, με μια πρώτη ματιά, οι δύο έννοιες να μοιάζουν μάλλον «άσχετες» μεταξύ τους όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Όταν το 1934 ο Clark Gable έβγαλε το πουκάμισο του για να εμφανισθεί το γυμνό του στήθος σε μια σκηνή της ταινίας “It happened one night” , οι πωλήσεις της απλής φανέλας, που ήταν απαραίτητο εσώρουχο μέσα από το πουκάμισο μέχρι τότε, έπεσαν κατά 75%.

Μέχρι την ταινία “American Gigolo” πολύ λίγοι γνώριζαν τον Richard Gere αλλά και τον Giorgio Armani, που ήταν απλά ένας Ιταλός σχεδιαστής. Μετά την ταινία και μέχρι σήμερα η Armani έχει ετήσια κέρδη άνω των 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Αρκετά παλιά, γύρω στα 1920, στη σειρά “Little Rascals” πρωταγωνιστούσε ένα αξιολάτρευτο American Pit Bull Terrier το οποίο συνόδευε την γλυκιά συμμορία με τους μπόμπιρες σε κάθε σκανταλιά τους. Εκείνη την εποχή κανένας δεν σκεφτόταν αν τα Pit Bulls είναι «καλά σκυλιά» και όλοι ήθελαν και είχαν ένα Pit Bull στην οικογένεια.

Μια από τις πιο γνωστές και επιτυχημένες ταινίες για παιδιά είναι «Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας» και βλέποντας την ταινία ξανά σήμερα μπορώ εύκολα να καταλάβω πως έγινε μόδα το Dalmatian τις δεκαετίες ’50 και ’60.

Κάτι παρόμοιο και με τα Pug μετά την εμφάνιση του σχεδόν «εξωγήινου» αυτού σκύλου στην ταινία “Men in Black”. Είδαμε αυτή την άγνωστη εως τότε φυλή να γίνετε γνωστή και στην Ελλάδα.

Η προβολή και το marketing (θετικό ή αρνητικό), για τα ρούχα ή τα σκυλιά δεν γίνετε βέβαια μόνο μέσα από το Hollywood και τις ταινίες.

Θα δούμε διαφημίσεις χαρτιών υγείας με πανέμορφα και χαριτωμένα Labrador Retrievers, θα δούμε την Βασίλισσα της Αγγλίας να εμφανίζεται με ένα Pembroke Welsh Corgi, θα δούμε την Paris Hilton με τα Chihuahuas, τους gangsta rappers με τα Pit Bulls και τα Rottweilers και πολλά άλλα.

Ακόμα και τα δελτία ειδήσεων ή τα documentaries, μέσα από το είδος και τον τρόπο παρουσίασης μιας είδησης με πρωταγωνιστή (ή όχι) ένα σκύλο μπορούν να δημιουργήσουν «μόδες» ή στερεότυπα που αργότερα θα αλλάξουν ή όχι.

Όλο αυτό δεν είμαι στην απολύτως κατάλληλη θέση να γνωρίζω πόσο «καλό» ή «κακό» κάνει στην βιομηχανία της μόδας του ρούχου, μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω πως την κυνοφιλική κοινότητα και τον ίδιο τον σκύλο τον βλάπτει ιδιαίτερα.

Δεν υπάρχει τίποτα «κακό» στο να γίνει γνωστή μια φυλή σκύλων μέσα από μία ταινία ή ένα διαφημιστικό σποτ. Το «κακό» δυστυχώς είναι ότι δεν υπάρχει και η αντίστοιχη ενημέρωση για τον τρόπο, τον τόπο, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να έχει η απόκτηση ενός σκύλου.

Δεν υπάρχει ούτε η θέληση, ούτε η λογική στον «απλό άνθρωπο» να κάνει την έρευνα του πριν καταλήξει στη επιλογή φυλής και στην πηγή απόκτησης ενός σκύλου.

Ένα «κακό», μη ποιοτικό ρούχο μπορεί να μας δημιουργήσει μια απλή αλλεργία, να μας χαλάσει γρήγορα, να «μπει» στο πλύσιμο και εν τέλει να χάσουμε τα όποια χρήματα διαθέσαμε. Βέβαια, η «κακή πηγή» απόκτησης ενός ρούχου μπορεί και να εμπλέκει παράνομη και καταχρηστική παιδική εργασία, εκμετάλλευση ανθρώπων, πόρων και κοινωνιών.

Με τα σκυλιά έχουμε και την διαφορά ότι μιλάμε για ένα «προϊόν» έμβιο, που θα «δεθούμε» μαζί του συναισθηματικά για τα επόμενα 10-15 χρόνια και το οποίο «προέρχεται» επίσης από έμβια όντα (τους γονείς του).

Ένα κουτάβι, ένας σκύλος, μπορεί να μην είναι κατάλληλος γενικότερα (δηλαδή να μην είναι υγιής, να έχει σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς) ή απλά να μην είναι ο κατάλληλος σκύλος για εμάς. Να είναι πολύ ενεργητικός, πολύ μεγαλόσωμος, ιδιαίτερα «ξεροκέφαλος», σκύλος καχύποπτος, να γαυγίζει πολύ ή λίγο και πολλά άλλα που δεν αποτελούν ελαττώματα, αλλά χαρακτηριστικά κάποιων φυλών.

Πρέπει λοιπόν, η επιλογή σκύλου να γίνετε με βάση τις ανάγκες μας, τον τρόπο ζωής μας αλλά και με βάση αυτά που μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στο σκύλο. Σίγουρα όχι, με μοναδικό κριτήριο την πολύ ωραία ταινία που μόλις παρακολουθήσαμε ή την διαφήμιση.

Πριν επιλέξουμε πρέπει να γνωρίζουμε επίσης, πως οι γονείς του κουταβιού μας δεν ζουν σε φάρμες εντατικής αναπαραγωγής (puppy mills) με μοναδικό σκοπό να ζευγαρώνουν υπό άθλιες ή υποτυπώδης συνθήκες διαβίωσης (συνηθισμένη προμηθευτική πηγή των pet shops) .

Πρέπει, επίσης, να γνωρίζουμε πως το «ζευγάρωμα» δύο σκύλων δεν είναι μια απλή υπόθεση και δεν πρέπει να γίνεται από τον καθένα μια που υπάρχουν πολλές κληρονομικές και μη ασθένειες που ένας άνθρωπος με άγνοια δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να αποκλείσει, όση αγάπη και αν διαθέτει.

Τα κουτάβια ΔΕΝ πωλούνται σε βιτρίνες και προθήκες καταστημάτων και ΔΕΝ πρέπει να αποχωρίζονται από την μητέρα και τα αδέρφια τους (τοκετομάδα) πριν την ηλικία των 2 μηνών. Οι λόγοι είναι πολλοί και είναι λόγοι υγείας σωματικής και ψυχικής (προβλήματα συμπεριφοράς).

Η αναζήτηση ενός καλού εκτροφέα είναι μονόδρομος όταν έχουμε καταλήξει στην επιλογή ενός σκύλου συγκεκριμένης φυλής, αλλά και εκεί πρέπει να έχουμε κριτήρια επιλογής ανάμεσα στους εκτροφείς μια που και εκεί, όπως σε κάθε τομέα, «κρύβονται» και καιροσκόποι/κερδοσκόποι.

Πολύ καλή λύση για τον άνθρωπο που απλά επιθυμεί ένα σκύλο για συντροφιά είναι τα διάφορα καταφύγια σκύλων και φιλοζωικά σωματεία. Με χαρά θα μας βοηθήσουν στην επιλογή του κατάλληλου σκύλου για εμάς και θα μας συμβουλεύσουν για οτιδήποτε χρειαστούμε.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αυτή την «λίστα» με τα «ΜΗ» και τα «ΔΕΝ» που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούν, αλλά ίσως παραήταν κουραστικό. Ας μείνουμε λοιπόν σε αυτά και ας είναι η μόδα η αφορμή για την αναζήτηση σκύλου και την αναζήτηση πληροφορίας γύρω από τον σκύλο και όχι η μοναδική αιτία μιας παρορμητικής αγοράς.

Θέλω να ζευγαρώσω το σκυλάκι μου…

“Θέλω η σκυλίτσα μου να ζήσει αυτή την υπέροχη εμπειρία”, “Θα ήθελα να δω κουταβάκια από το σκυλάκι μου”, “Μα δεν είναι ολοκληρωμένη η σκυλίτσα μου αν δε γεννήσει”, “Aφού έχει χαρτιά και όλοι μου λένε ότι είναι πολύ ωραίο”…

Αυτά είναι λίγα από τα “επιχειρήματα” που ακούγονται από τους ιδιοκτήτες που θέλουν να ζευγαρώσουν τα σκυλιά τους.Κάποιοι από απλή άγνοια και κακώς εννοούμενη “αγάπη” και άλλοι σκοπεύοντας να “ονομαστούν” εκτροφείς ή απλά να “κάνουν και αυτό”.Φυσικά χωρίς να γνωρίζουν τίποτα από αυτά που θα έπρεπε να γνωρίζουν πριν προβούν σε μια τέτοια ενέργεια.

Σε αυτό το κείμενο ας μην “αναλωθούμε” σε παράθεση επιχειρημάτων, απλά θα “κατατεθούν” κάποιες εμπειρίες, μερικές “αληθινές ιστορίες” και μάλιστα όχι “απλών ιδιοκτητών”, αλλά εκτροφέων και κτηνιάτρων…

Ιστορία πρώτη

Η Ρόξυ δεν είχε γεννήσει ξανά και υπήρχε άγχος και σε εκείνοι αλλά και στους ιδιοκτήτες της.Η καισαρική ήταν σίγουρη και προγραμματισμένη.

Μετά από μια εγχείρηση που κύλησε ομαλά και ξεπέρασε τα “εμπόδια” της αναισθησίας και κάθε άλλης επιπλοκής, η σκυλίτσα με τα 4 από τα 5 κουτάβια της (ένα γεννήθηκε νεκρό) μεταφέρθηκε στο σπίτι.Αφού δέχθηκε της πρώτες φροντίδες από τους ιδιοκτήτες της και τοποθετήθηκε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της.

Τα κουτάβια θήλασαν κανονικά, υπό την εποπτεία των ιδιοκτητών και μετά αποσύρθηκαν να ξεκουραστούν για λίγο και να επανέλθουν σε λίγο…

Μετά από μόλις 2 ώρες που επανήλθαν αντίκρυσαν ένα καθόλου ευχάριστο θέαμα.Όλα τα κουτάβια ήταν νεκρά και η σκύλα ήταν ανήσυχη και “σαστισμένη” για το “τι συνέβει” στα κουτάβια της.Η απειρία της και το stress την είχαν “οδηγήσει” ή καλύτερα δεν την είχαν αποτρέψει από το να “πλακώσει” τα κουτάβια (παρόλο που υπήρχε ειδικά διαμορφωμένη “εσοχή” στον χώρο/γεννήστρα).

Έμπειροι ιδιοκτήτες, που ξόδεψαν λεφτά χωρίς να υπολογίσουν κάτι άλλο πέρα από την υγεία της σκύλας και των κουταβιών και που ήθελαν μόλις 2 ώρες ξεκούρασης μετά από 36 ώρες αυπνείας και άγχους…Εσύ τι από αυτά θα έκανες;…Πόσα θα μπορούσες να προβλέψεις;

Ιστορία δεύτερη

Η θηλυκιά γέννησε το τελευταίο της κουτάβι την Πέμπτη…Ήταν η πρώτη της γέννα.Ο ιδιοκτήτης ήταν αρκετά ανήσυχος όταν η σκύλα άρχισε να γρυλίζει και να “αγριεύει” στα κουτάβια, μην επιτρέποντας τους να την πλησιάσουν και να θηλάσουν.Ο ίδιος και η γυναίκα του αναγκάστηκαν να κάθονται με βάρδιες, ανά δύωρο, για να μπορούν να τρέφονται τα κουτάβια.Αναγκαζόντουσαν να κρατούν το κεφάλι της, φορώντας της φίμωτρο για να μη δαγκώσει και σκοτώσει τα κουτάβια.Η θηλυκιά αρνιόταν και να φάει…

Το Σάββατο, αργά, παρατήρησαν αύξηση της θερμοκρασίας της σκύλας.Φανερά τρομοκρατημένοι πλέον και με την υποψία ότι μπορεί να υπάρχει και άλλο κουτάβι στην μήτρα της σκύλας, κάλεσαν τον κτηνίατρο.

Όντας βράδυ Σαββάτου, το ιατρείο δεν ήταν ανοιχτό και άφησαν μήνυμα στο κινητό του κτηνίατρου.Όσο περνούσε η ώρα η θερμοκρασία της σκύλας ανέβαινε και ταυτόχρονα παρατήρησαν και ένα σκουρόχρωμο και δύσοσμο υγρό να βγαίνει από τον κόλπο της σκύλας.Αναρωτιόντουσαν αν θα ήταν καλό να κάνουν στο ζώο μια ένεση οξυτοκίνης και αν αυτό θα βοηθούσε την σκύλα να “καθαρίσει”…Μπορούμε;…Πρέπει;

Για την ιστορία, ο τοκετός είχε φτάσει 2 ώρες και ο ιδιοκτήτης είχε προσπαθήσει να “βοηθήσει” την σκύλα ανοίγοντας τον τράχηλο.Μετά από 15 λεπτά εμφανίστηκε το πρώτο κουτάβι.

Επίσης, περίμεναν 3 ώρες και 30 λεπτά μεταξύ του 4ου και 5ου κουταβιού και φαινόταν ότι ο τοκετός τελείωνε.Μετά από 3 ώρες και 15 λεπτά φαινόταν να έχει τελειώσει ο τοκετός και 5 λεπτά μετά ήρθε ένας πλακούντας και ο σάκος του 5ου.Μετά από 10 λεπτά το 6ο κουτάβι και μετά από άλλα 10 το 7ο.Περίμεναν 1 ώρα και μετά έκαναν μία αξυτοκίνη.

Φυσικά όλα τα κουτάβια απλά τα μύριζε για λίγο και έδειχνε να μη ξέρει τι ακριβώς είναι μια που ήταν η πρώτη γέννα της.

Οι παραπάνω ιδιοκτήτες δεν είναι αυτοί που θα αποκαλούσαμε “ανίδεοι” ή “τελείως άπειροι”…Αν δεν έχετε έμπειρους εκτροφείς δίπλα σας, έναν κτηνίατρο στο πλευρό σας, μεγάλη εμπειρία, μια βιβλιογραφία έστω για να ανατρέξετε…Εσείς πόσο θα περιμένατε βλέποντας την σκύλα σας σε τοκετό πριν κάνετε κάτι;…Μετά το πρώτο “κόλλημα”;…Θα βοηθούσατε την σκύλα;…Θα ανοίγατε τους αμνιακούς σάκους και θα κόβατε τον ομφάλιο λώρο;…Θα θερμομετρούσατε την θηλυκιά αργότερα;…Κάθε πότε;…Θα παρατηρούσατε το υγρό;…

Ιστορία τρίτη

Η Νανούκ ήταν “έμπειρη” μητέρα, ήταν η τρίτη της γέννα.Ο τοκετός όμως φαινόταν δύσκολος και “μακρύς” μια που ήδη η διάρκεια του είχε φτάσει τις 3 ώρες με ωδίνες…Αυτό ήταν και το όριο των ιδιοκτήτων στο να
καλέσουν τον κτηνίατρο, αλλά να που άρχισε να φαίνεται το πρώτο κουτάβι.

Βγήκε μέχρι την μέση αλλά σαν κάτι να εμπόδιζε την συνέχεια της εξόδου του.Ο ιδιοκτήτης πήρε μια καθαρή πετσέτα και βοήθησε το κουτάβι να βγεί τυλιγοντάς το και τραβώντας το σταθερά και απαλά για να μη προκαλέσει ζημιά.

Μία ώρα και δέκα λεπτά αργότερα άρχισε να φαίνεται και το δεύτερο κουτάβι και αυτό όμως με δυσκολία κατέβαινε.Προσπάθησαν να ακολουθήσουν τον ίδιο τρόπο, αλλά τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα…κάλεσαν τον κτηνίατρο.

Ο κτηνίατρος δεν άργησε.Εξέτασε τη θηλυκιά και το “σφηνωμένο” κουτάβι.Η σκύλα ήταν καλά, το κουτάβι όμως νεκρό με τυλιγμένο το κεφάλι του στον ομφάλιο λώρο…και τα υπόλοιπα 3 κουτάβια βγήκαν με δυσκολία και υποβοήθηση.

Υπήρχε μια κληρονομική, μάλλον, δυσμορφία του ομφάλιου λώρου που δημιουργούσε τα παραπάνω προβλήματα…Πως θα μπορούσες να το ξέρεις;…Τι θα έκανες;

Ιστορία τέταρτη

Το πρώτο ζευγάρωμα της Φρίντα έγινε με κατεψυγμένο σπέρμα.Όλα πήγαν καλά στην εγκυμοσύνη και με την συνηθισμένη πτώση θερμοκρασίας, άρχισε ο τοκετός.

Όλα πήγαιναν καλά και “έσπασαν και τα νερά”…Άρχισε η Φρίντα να “σπρώχνει”.Για μία ώρα έσπρωχνε με πόνους αλλά χωρίς αποτέλεσμα.Οι ιδιοκτήτες ήταν “πάνω” από την σκύλα και προσπαθούσαν να την κρατούν ψύχραιμη και να την βοηθούν, όσο μπορούσαν.Βάζοντας το χέρι στην άκρη του κόλπου της, με ιδιαίτερη προσοχή, δεν αισθάνθηκαν κάποιο κουτάβι…Έφυγαν αμέσως για την κλινική με την σκύλα να πονά για άλλα 30 λεπτά.

Ο κτηνίατρος έβαλε ευσπεσμένα την θηλυκιά στο χειρουργείο και εξετάζοντας την διαπίστωσε πως το πρώτο κουτάβι είχε “πιαστεί” με το κεφάλι του στον “παρθενικό” υμένα!

Κανονικά θα έπρεπε αυτός να έχει σπάσει και “τραβηχτεί” κατά την διάρκεια του ζευγαρώματος μια που είναι αρκετά λεπτός και εύθραυστος…αλλά λόγω τεχνητής γονιμοποίησης δεν υπήρξε διείσδυση.

Δεν θα έπρεπε, έστω κι έτσι, να υπάρχει πρόβλημα αλλά μάλλον η Φρίντα είχε έναν πιο ανθεκτικό υμένα.

Τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα και δεν μπορούσε ακόμα κι ο κτηνίατρος να εγγυηθεί πως μπορεί να απεγκλωβίσει το κουτάβι χωρίς να του προκαλέσει κάποια ζημιά.Φτάσαμε λοιπόν σε ένα δίλλημα που θα πρέπει ο καθένας να έχει σκεφτεί και βρεί την απάντηση πριν προβεί σε ζευγάρωμα.Σε περίπτωση επιπλοκής ποιόν σώζεις;…Την σκύλα ή το κουτάβι;…Τίνος την ζωή θα ρισκάρεις;

Για τους ιδιοκτήτες της Φρίντα η απάντηση ήταν ξεκάθαρη…Η Φρίντα ήταν η προτεραιότητα τους!

Ο κτηνίατρος έβαλε τα χέρια του και προσπάθησε να δουλέψει για να “ξεμπλοκάρει” το κουτάβι.Αίμα ξεπήδησε από το αιδοίο της Φρίντα με την ίδια να σφαδάζει από τους πόνους.Οι ιδιοκτήτες προσπαθούσαν να την κρατήσουν σταθερή και να κρατήσουν την ψυχραιμία τους (τα δάκρυα δε κατάφεραν να τα συγκρατήσουν).

Πόσο έτοιμοι είσαστε για αυτά και πολλά ακόμα;…Πόσο “χαριστωμένα” σας φαίνονται;…

Αργότερα ίσως προσθέσουμε και άλλα παρόμοια γεγονότα, με την ελπίδα να δημιουργήσουν σε όλους εσάς…σε όλους μας, τα απαραίτητα ερωτήματα και να μας “αναγκάσουν” σε λογικότερες επιλογές και ενέργειες.

Γαστρίτιδες και σκύλος

Με τον όρο γαστρίτιδες εννοούμε όλες τις φλεγμονές του στομάχου. Μπορεί να εμφανίζονται μόνες τους (πρωτογενείς) ή να είναι αποτέλεσμα κάποιας άλλης νόσου (δευτερογενείς).Κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά στην κλινική πράξη, αλλά και στην καθημερινότητα μας γενικότερα.

Πρωτογενείς γαστρίτιδες προκαλούν πολλά κοινά μικρόβια (σταφυλόκοκκοι, στρεπτόκοκκοι, κολοβακτηρίδια κ.ά.) που προσβάλλουν το στομάχι με την αφορμή κάποιας δυσπεψίας, κάποιου ερεθισμού από λήψη ερεθιστικής ουσίας ή ξένου σώματος ή τέλος με αφορμή την ύπαρξη ασκαρίδων.

Η κακή διατροφή σε ποιότητα και ποσότητα, επιβαρύνει και ερεθίζει το στομάχι. Το στομάχι του σκύλου, έχει τη δυνατότητα να πέπτει σάρκες και οστά, αλλά δεν είναι συνηθισμένο σε πολλά που καταναλώνουμε εμείς και θεωρούμε σωστό να δώσουμε και στο σκύλο μας. Οτιδήποτε άλλο καταναλώσει το ζώο, π.χ. φυτικά τρόφιμα, σάλτσες, μπαχαρικά, γλυκά κ.λ.π. θέτει το στομάχι εκτός των δυνατοτήτων του και συνεπώς σε κίνδυνο την σωστή λειτουργία του. Έτσι βλέπει κανείς σκύλους που διατρέφονται με αποφάγια, να κάνουν συχνά εμετό.

Εννοείται βέβαια πως αν η τροφή είναι αλλοιωμένη ή τελείως ακατάλληλη, τότε η αντίδραση είναι άμεση.

Επίσης, διάφορα μικρόβια, τα οποία είτε με την τροφή είτε με την κυκλοφορία του αίματος από άλλη περιοχή του σώματος, φτάνουν στο στομάχι, προκαλούν έντονο ερεθισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με κάποιους ιούς καθώς και με πολλά παράσιτα.

Χημικές ουσίες και φάρμακα, επίσης μπορούν να προκαλέσουν γαστρίτιδες και στομαχικές διαταραχές.

Ξένα σώματα που ο σκύλος μπορεί να καταπιεί είναι άλλο ένα συχνό αίτιο. Με τον όρο ξένο σώμα εννοούμε κάθε τι που δεν αποτελεί τροφή για το σκύλο.

Οι δευτερογενείς γαστρίτιδες είναι πιο συχνές στα κουταβάκια και υπάρχουν μαζί με εντερίτιδες. Μπορούν να προκληθούν από πολλές γνωστές ασθένειες, όπως η μόρβα, η λοιμώδης ηπατίτιδα, η τοξοπλάσμωση, η λεπτοσπείρωση κ.ά.

Επίσης, οι εγκεφαλίτιδες προκαλούν εμετούς, οι νεοπλασίες και διάφορες παθήσεις του μεταβολισμού ή διαταραχές του ήπατος ή των νεφρών οδηγούν στην εμφάνιση γαστρίτιδας.

Οι γαστρίτιδες μπορεί να έχουν και σαν πηγή τους το στρες και παράγοντες του περιβάλλοντος που πιέζουν ψυχολογικά το ζώο (μακροχρόνιος εγκλεισμός,βία, φοβίες, κ.α.) που προκαλούν υπερέκκριση υδροχλωρίου και με τον τρόπο αυτό εκδηλώνεται γαστρίτιδα.

Κυρίαρχο σύμπτωμα της γαστρίτιδας είναι ο εμετός. Το προϊόν του εμετού είναι το έμεσμα.

Το έμεσμα έχει χρώμα κίτρινο, κιτρινοπράσινο ή ακόμα και καφετί ή μαύρο. Αν υπάρχει αίμα κόκκινο στο έμεσμα ή μαύρη διάρροια, τότε μιλάμε για γαστρορραγία. Οι σκύλοι πίνουν αρκετό νερό, πονούν στην κοιλιά αν τους πιέσουμε και (σπάνια) παρουσιάζουν ελαφρύ πυρετό. Αν δε γίνει έγκαιρα θεραπεία, η κατάσταση μπορεί να γίνει χρόνια και να προκληθεί έντονο αδυνάτισμα, αναιμία και καχεξία.

Οι γαστρίτιδες στην οξεία τους μορφή εμφανίζονται με ανορεξία, δυσοσμία του στόματος και εμετό αμέσως μετά τα γεύματα.

Η θεραπεία στηρίζεται κατά πρώτο λόγο στην εφαρμογή δίαιτας. Έτσι, για ένα ή δύο 24ωρα (ανάλογα με τη βαρύτητα), δίνουμε μόνο νερό ή και καθόλου νερό για το πρώτο 24ωρο ώστε να μειωθεί ο ερεθισμός του στομάχου και να περιοριστούν οι εμετοί. Από εκεί και πέρα, η τροφή θα του χορηγηθεί σε μικρά συχνά γεύματα και θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα εύπεπτη (γάλα, ζωμό από κρέας και γιαούρτι σε μικρές ποσότητες, που θα επαναλαμβάνονται 4 ή 5 φορές την ημέρα, κ.α.).

Επειδή ο κίνδυνος αφυδάτωσης είναι άμεσος και σοβαρός, θα πρέπει να χορηγηθούν οροί στο ζώο, ώστε να αποκατασταθεί ποσοτικά και ποιοτικά ο όγκος των υγρών.

Συνοψίζοντας, για να μην έχουμε προβλήματα με γαστρίτιδες, πρέπει να προφυλάξουμε το οκύλο μας από υπερβολικές ποσότητες φαγητού, να τον ταίζουμε σε σταθερά και τακτικά διαστήματα και να τον αποτρέπουμε από το να καταπίνει ερεθιστικές ουσίες ή μικροαντικείμενα που βρίσκει εδώ κι εκεί.Οι σωστοί και έγκαιροι εμβολιασμοί και αποπαρασιτισμοί και η αποφυγή χορήγησης φαρμάκων χωρίς κτηνιατρική συμβουλή, επίσης βοηθούν στην πρόληψη τέτοιων καταστάσεων.

Με τα μάτια του σκύλου

Ο σκύλος πολλές φορές αποτελεί “τα μάτια” του ανθρώπου, είτε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις (καιρικές, καταστροφών, πολέμου, κ.α.), είτε στις περιπτώσεις ατόμων με απώλεια όρασης.

Θεωρούμε, οι περισσότεροι, δεδομένο πως ο σκύλος αντιλαμβάνετε τα πράγματα όπως εμείς ή και “καλύτερα”. Ακούει καλύτερα, οσφραίνεται καλύτερα, έχει την “6η αίσθηση” και βλέπει καλύτερα. Βλέπει όμως σαν κι εμάς;…Αντιλαμβάνεται τον κόσμο όπως εμείς;…Ξεχωρίζει τα χρώματα και “θαυμάζει” τις ίδιες εικόνες με εμάς;

Το ανθρώπινο μάτι αντιλαμβάνεται ένα φάσμα (περιλαμβάνει: ιώδες, κυανό, μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο) που εκτείνειται μεταξύ 400 (ιώδες) και 700 (κόκκινο) νανόμετρων (μονάδα μετρήσεως του μήκους κύματος του φωτός). Όταν ένα φωτεινό ερέθισμα φτάνει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα, μέσω της κόρης, μεταμορφώνεται από τους κώνους (κωνία) και τις ράβδους (ραβδία) σε νευρικό ερέθισμα, το οποίο μεταδίδεται με τη σειρά του στον εγκέφαλο. Οι ράβδοι είναι επιφορτισμένοι με την όραση στο ημίφως, ενώ οι κώνοι για την αντίληψη των χρωμάτων.

Το ανθρώπινο μάτι διαθέτει τρεις τύπους κώνων, ευαίσθητων σε τρεις διαφορετικές δέσμες χρωμάτων: α) ιώδες, κυανό, μπλε β) πράσινο γ) κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Τα σήματα που προέρχονται από αυτούς τους τύπους κώνων καταλήγουν στον αμφιβληστροειδή όπου και αναγνωρίζονται ως ξεχωριστά χρώματα. Υπάρχουν άτομα, που ωστόσο στερούνται κάποια κατηγορία κώνων, πάσχουν δηλαδή από δαλτονισμό. Όσοι έχουν γεννηθεί χωρίς κώνους ευαίσθητους στο κόκκινο έχουν πρωτανοπία και δευτερανοπία όσοι στερούνται των κώνων που αντιλαμβάνονται το πράσινο.

Για τον άνθρωπο θα λέγαμε πως η όραση είναι η κυρίαρχη αίσθηση. Έχει μάθει να βασίζεται αρκετά σε αυτή και στην αντίληψη του κόσμου που του δίνει. Ο ανθρώπινος νους, ο άνθρωπος, έχει ανάγκη από την οπτική λεπτομέρεια, από τον διαχωρισμό των χρωμάτων για την συλλογή τροφής και γενικότερα η όραση του είναι προσαρμοσμένη στην ημερήσια ζωή.

Τα σκυλιά αντιθέτως, μέχρι πριν την εξημέρωση τους, ήταν ζώα που δραστηριοποιούνταν και κυνηγούσαν στο λυκόφως και την νύχτα και σαν συνέπεια αυτό έχει να μην είναι τόσο σημαντικός παράγοντας για τα σκυλιά το χρώμα όσο η ικανότητα να βλέπουν με λιγοστό φως, να αντιλαμβάνονται την στιγμιαία κίνηση και να έχουν μεγαλύτερο εύρος όρασης.

Ο σκύλος λοιπόν, σύμφωνα και με τα παραπάνω, είναι δευτερανοπικός.

Το μάτι του σκύλου διαθέτει δύο τύπους κώνων και διαθέτει (ο αμφιβληστροειδής) 20% κώνους, ενώ ο άνθρωπος διαθέτει μια περιοχή με 100% κώνους (βοθρίο). Οι κώνοι λειτουργούν καλύτερα σε μέσο και υψηλό φωτισμό και έχουν την ικανότητα να εντοπίζουν το χρώμα. Οι σκύλοι παρουσιάζουν ποιό ανεπτυγμένες ράβδους που λειτουργούν καλύτερα στο ημίφως και το σκοτάδι και μπορούν να εντοπίσουν, να αντιληφθούν την κίνηση.

Το πιο γνωστό πείραμα (σειρά πειραμάτων καλύτερα) που βοήθησε στην διαμόρφωση συμπερασμάτων έγινε από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCSB) στη Σάντα Μπάρμπαρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την υποστήριξη του “Εθνικού Οφθαλμολογικού Ινστιτούτου” των ΗΠΑ.

Χρησιμοποιήθηκαν τρία σκυλιά διαφορετικής φυλής. Το καθένα με τη σειρά του μπήκε στο “κουτί”, έναν κύβο από ξύλο και φορμάικα – ανοικτό από τη μια πλευρά – μέσα στον οποίο βρίσκονταν ( στο ύψος της μύτης του ζώου) τρεις φωτεινοί πίνακες και αντίστοιχα κάτω απ’ αυτούς τρεις λεκάνες. Οι πίνακες ήταν κατασκευασμένοι κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να φωτίζονται. Η ένταση, το χρώμα και η διάρκεια του φωτός ρυθμίζονταν από ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Πριν από το πείραμα προηγήθηκε ένα προκαταρκτικό στάδιο εξοικειώσεως, κατά το οποίο τα σκυλιά προσελκύονταν στους πίνακες με τη βοήθεια ακουστικού σήματος προς τους πίνακες, ένας από τους οποίους φωτιζόταν.

Όταν το σκυλί λοιπόν πίεζε με τη μύτη του τον αναμμένο πίνακα, έπεφτε μια κροκέτα μέσα στη λεκάνη που βρισκόταν κάτω από τον συγκεκριμένο πίνακα, ως ανταμοιβή. Οι πίνακες φωτίζονταν με διαφορετική σειρά, ώστε το σκυλί να μην μπορέσει να την απομνημονεύσει και να διαλέγει αυτόματα κάθε φορά το δίσκο.

Αφού τα σκυλιά είχαν εξοικειωθεί με την διαδικασία, ήρθε η μεγάλη στιγμή.

Στόχος του πρώτου πειράματος ήταν να προσδιοριστεί επακριβώς ποιά χρώματα ξεχωρίζουν από το λευκό.

Άναβαν, λοιπόν, δύο πίνακες που εξέπεμπαν λευκό φως και ένας που εξέπεμπε εναλλάξ τα ορατά στον άνθρωπο χρώματα. Οι τρεις “συνεργάτες” δεν αντέδρασαν στο φάσμα μπλε-πράσινου, σα να επρόκειτο για λευκό, διαφανές δηλαδή φως.

Κατά το δεύτερο πείραμα και οι τρεις πίνακες εξέπεμψαν αρχικά λευκό φως, το οποίο φυσικά δεν ενεργοποίησε αντίδραση. Το πράγμα άλλαξε όταν ένας από τους πίνακες άρχισε σιγά – σιγά να παίρνει χρώμα, το οποίο ολοένα σκούραινε. Το πείραμα αυτό αποσκοπούσε στο να εντοπιστεί ποιά είναι η ποσότητα που απαιτείται για να ευαισθητοποιηθεί η όραση του σκύλου.

Τέλος κατά τη διάρκεια του τρίτου πειράματος οι τρεις σκύλοι αντίκρισαν το εξής θέαμα: δύο πίνακες εξέπεμπαν ίδιο χρώμα, ίδιας εντάσεως (συγκεκριμένου μήκους κύματος δηλαδή) ενώ η ένταση του χρώματος που εξέπεμπε ο τρίτος πίνακας στην αρχή ήταν η ίδια με των δύο πρώτων και σταδιακά αυξανόταν κατά δύο νανόμετρα (άλλαζε λοιπόν και η απόχρωση προς το πιο σκούρο).

Κατάφεραν λοιπόν με τη μύτη τους οι σκύλοι να δείξουν ότι ξεχώριζαν σαφώς τις αποχρώσεις του ιώδους, του κυανού και του μπλε. Αντιθέτως, όπως θα περίμενε κανείς με τα δεδομένα των προηγουμένων πειραμάτων, μπέρδεψαν το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο και το κιτρινοπράσινο. Ωστόσο τα διακρίνουν από το λευκό.

Επίσης, ο σκύλος διαθέτει μεγαλύτερη κόρη και μεγαλύτερο και παχύτερο φακό που βοηθούν στην καλύτερη όραση με περιορισμένο φώς, αλλά όχι στο βάθος πεδίου.

Μπορεί λοιπόν ο άνθρωπος να μπορεί να ξεχωρίσει περισσότερες χρωματικές λεπτομέρειες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο σκύλος υπολείπεται σε κάτι. Αντίθετα μπορούν και “βλέπουν” πολλά περισσότερα διότι απλά δεν στηρίζονται μόνο στην όραση. Επιστρατεύουν την καταπληκτική όσφρηση τους, την οξύτατη ακοή, αλλά και την αφή μέσω δονήσεων για να “δούν” και έτσι έχουν ένα πολύ αποδοτικό αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση.

Εξελικτικά και οι δύο οργανισμοί προσαρμόστηκαν στις δικές τους, μοναδικές ανάγκες.

Δηλητηριάσεις και πρώτες βοήθειες

Οι δηλητηριάσεις είναι ένα από τα συχνότερα “ατυχήματα” και ένα από τα κυριότερα προβλήματα που απασχολούν τους ιδιοκτήτες ζώων.

Σε βόλτες σε αγροτικές ή δασικές περιοχές συχνά συναντάμε διάφορα δηλητήρια, όπως παρασιτοκτόνα, ζιζανιοκτόνα, άλλα φυτοφάρμακα, κλπ., που αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για το σκύλο μας.

Αλλά και στο σπίτι θα μπορούσαν να δηλητηριαστούν τα ζώα πίνοντας διάφορα οξέα, όπως υδροχλωρικό οξύ (ακουαφόρτε, χλωρίνη), οινόπνευμα, καμφορούχο οινόπνευμα κ.ά., ή τρώγοντας “φόλα” στην βόλτα ή στην αυλή, που πέταξε κάποιος ασυνείδητος.

Ο οργανισμός των ζώων μπορεί να δηλητηραστεί και από τσίμπημα μελισσών ή φιδιού φυσικά, πράγμα σπανιότερο στις μέρες μας.

Βέβαια οι ουσίες που θα μπορούσαν να δηλητηριάσουν ένα ζώο είναι πολλές και για κάθε μία απ’ αυτές θα πρέπει να έχει ο “παθών” ειδικά αντίδοτα, τα οποία να δράσουν αμέσως, γνωρίζοντας ποιο δηλητήριο έχει
πάρει το ζώο του.Πρακτικά όμως αυτό είναι αδύνατο ή πολύ δύσκολο.

Εδώ θο προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε τις δηλητηριάσεις εκείνες που είναι οι πιο συνηθισμένες και τις πρώτες βοήθειες που πρέπει να προσφερθούν άμεσα, ώστε να μεταφερθεί έγκαιρα το σκυλί στο γιατρό,
ο οποίος θα του προσφέρει την πρέπουσα θεραπεία.

Η θεραπεία των δηλητηριάσεων βασίζεται κατά κύριο λόγο σε:

1) Την απομάκρυνση του δηλητήριου από τον οργανισμό.

2) Την εξουδετέρωση του πριν από την απορρόφηση του (αδρανοποίηση με αντίδοτα).

3) Τη συμπτωματική θεραπεία.

Για να απομακρύνουμε από το στομάχι το δηλητήριο, όταν αυτό έχει ληφθεί από το στόμα, προσπαθούμε το ταχύτερο δυνατό να προκαλέσουμε εμετό.Σωστότερη όμως ενέργεια παραμένει η πλύση του στομάχου.

Μετά από αυτά μπορεί να δοθεί καθαρτικό και να γίνει υποκλυσμός.Το καλύτερο εμετικό είναι η υποδόριος ένεση 3 mg υδροχλωρικής απομορφίνης, η οποία διεγείρει το κέντρο του εμέτου.Οταν όμως δεν υπάρχει,
μπορείτε να ποτίσετε το ζώο με πυκνό διάλυμα άλατος σε χλιαρό νερό.

Η εξουδετέρωση του δηλητήριου επιτυγχάνεται με αντίδοτα.Ομως η πλύση του στομάχου και η γενική νοσήλια του ασθενούς οπό το γιατρό έχει μεγαλύτερη σημασία από τη χορήγηση αντίδοτου.Το περισσότερο όμως χρησιμοποιούμενο γενικό αντίδοτο είναι ο ενεργός ιατρικός άνθρακας.

Για τα συνήθη δηλητήρια, τα οποία περιέχουν αλκαλοειδή, φώσφορο και άλλες ουσίες, μπορεί να χρησιμοποιηθεί διάλυμα υπερμαγγανικού καλίου 1 % σε ποσότητα 300 cm3 περίπου στο σκύλο.Αν δεν υπάρχει υπερμαγγανικό κάλιο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί αραιό διάλυμα βάμματος ιωδίου, δηλ. σε ένα ποτήρι νερό προστίθενται 15 περίπου σταγόνες ιωδίου.

Μπορείτε ακόμο να χρησιμοποιήσετε λεύκωμα αυγού για την κατακρήμνιση διάφορων δηλητηρίων ή διάλυμα ταννίνης 1 % σε ποσότητα 200 cm3 για το σκύλο, ή αν δεν υπάρχει ταννίνη τσάϊ ευρωπαϊκό σε ποσότητα 400 cm3.

Όλα αυτά είναι γενικά αντίδοτα, μιας και τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να ξέρει κανείς το συγκεκριμένο δηλητήριο που πήρε το ζώο του, ώστε να του δώσει και το ονάλογο αντίδοτο.

Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση για να σωθεί το ζώο, εφόσον έχουν γίνει εγκαίρως τα προηγούμενα, είναι να μεταφερθεί το ταχύτερο δυνατό στον κτηνίατρο, ο οποίος θα αναλάβει την παραπέρα θεραπεία του.

Φάρμακα ή αντίδοτα που αναφέρονται πιο πάνω, όπως π.χ. η υδροχλωρική απομορφίνη, η ταννίνη, το υπερμαγγανικό κάλιο, ο ενεργός ιατρικός άνθρακας κ.ά., θα τα βρείτε σε κεντρικά φαρμακεία ή σε καταστήματα πωλήσεως χημικών ουσιών.

Είναι απαραίτητο να πούμε πως ο καθένας μας θα πρέπει να έχει πάντα στο φαρμακείο του σπιτιού ή του αυτοκινήτου του αυτά τα αντίδοτα, όπως και άλλα σκευάσματα, φάρμακα και υλικά.

Ίδρυμα Κυνολογικών Μελετών Albert Heim

Ένα ίδρυμα που λίγοι γνωρίζουν και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν την επιρροή στην πορεία της κυνολογίας.

Οπως όλα τα μεγάλα Μουσεία, τo Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βέρνης έχει αποθηκευμένο μεγάλο αριθμό επιστημονικών θησαυρών αθέατο στους περισσότερους επισκέπτες. Οι θησαυροί αυτοί αν και δεν ενδιαφέρουν το πλατύ κοινό, εν τούτοις έχουν σημαντική επιστημονική αξία.

Ανάμεσα στους θησαυρούς αυτούς περιλαμβάνεται μία συλλογή που δεν είναι ανοικτή στο ευρύ κοινό και μπορεί να δει κάποιος σε ειδικές περιπτώσεις, η συλλογή του Ιδρύματος Κυνολογικών Μελετών Albert Heim.

Προς το τέλος του περασμένου αιώνα, στις ακτές των Ελβετικών λιμνών, βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες από απομεινάρια κατοικιών της Νεολιθικής Εποχής.Μαζί με τα αρχαιολογικά

απομεινάρια, αποκαλύφθηκε και ένα πλήθος από κόκαλα ζώων. Τα κόκαλα αυτά θεωρήθηκαν κατά κύριο λόγο ότι αποτελούσαν απομεινάρια ζώων που οι προγονοί μας κυνηγούσαν, εξέθρεψαν και στη συνέχεια σκότωναν για τροφή.

Στο βιβλίο του Untersuchungen der Thierreste aus den Pfahlbauten der Schweiz, ο ζωολόγος και παλαιοντολόγος από τη Βασιλεία, Karl Ludwig Rutimeyer (1825- 1895), προσπάθησε να αναπαραστήσει την άγρια πανίδα της Νεολιθικής Εποχής μαζί με τα κατοικίδια ζώα. Κατά τη γνώμη του Rutimeyer, τα σκυλιά που βρήκε δεν ήταν κατοικίδια
προερχόμενα από άγριους προγόνους, αλλά ανήκαν σε άγρια είδη που τώρα έχουν εξαφανισθεί (canis familiaris). Ο Rutimeyer δεν συγκέντρωσε την προσοχή του τόσο στα σκυλιά όσο στα βοοειδή.

Ο πραγματικός θεμελιωτής της επιστημονικής κυνολογίας ήταν ο Theopnil Studer (1845-1922), καθηγητής της ζωολογίας και ανατομίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης και Διευθυντής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Από το 1874 και μετά, η μελέτη του Studer επικεντρώθηκε στην καταγωγή του κατοικίδιου σκύλου και στην εξέλιξη των σύγχρονων φυλών. Για vα μπορέσει να πάρει ακριβή αποτελέσματα αλλά και να έχει τη δυνατότητα επανάληψις των, χρησιμοποίησε σταθερά, κρανιομετρικές μεθόδους που είχαν ως βάση τη σύγκριση των μετρήσεων και των αναλογιών των κρανίων.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Μουσείο συνέλεξε μεγάλο αριθμό νέων κατοικίδιων και άγριων σκύλων. Μετά από τον θάνατο του Studer, η συλλογή του καταδικάσθηκε στη λήθη εξ’αιτίας οικονομικών και χωροταξικών προβλημάτων του Μουσείου. Ο διάδοχος του, καθηγητής Franz Baumann, αν και δεν ήταν προσωπικά αναμεμειγμένος στην κυνολογική έρευνα, δεν θέλησε να τα αφήσει ξεχασμένα σε κάποια γωνιά. Έτσι επεδίωξε επαφές με το “Schweizerische Kynologische Gesellschaft”, δηλαδή το αντίστοιχο του Ελβετικού Κυνολογικού Ομίλου (Swiss Kenel Club). Οι επαφές αυτές οδήγησαν στην ιδέα της δημιουργίας ενός ιδρύματος υπό την ευθύνη του Μουσείου.

Στο Ίδρυμα δόθηκε το όνομα του παγκοσμίως γνωστού Καθηγητού της Γεωλογίας, Albert Heim (1849-1937).

Ο Albert Heim δεν ήταν μόνο επιστήμονας και δάσκαλος αλλά και ένας πολύ ενεργός κυνολόγος όπως εξάλλου δείχνουν οι εκδόσεις του που εξακολουθούν να υφίστανται έως σήμερα. Ο ίδιος ήταν εκτροφέας σκύλων της Νέας Γης (Newfoundland) εισάγοντας σκυλιά από τη Νέα Γη του Καναδά που για την εποχή εκείνη ήταν ένα κατόρθωμα.

Επίσης ο Albert Heim ήταν διεθνής κριτής σε πολλές εκθέσεις σκύλων. Σ ‘αυτόν τον τομέα, τα ενδιαφέροντά του επικεντρώνονταν στα Ελβετικά Ορεινά Σκυλιά. Όπως φαίνεται, το Appenzeller Cattle Dog και το Great Swiss Mountain Dog οφείλουν την ύπαρξή τους στον Albert Heim. Προς τιμή αυτού του σπουδαίου επιστήμονα και της 80ής επετείου των γενεθλίων του, δόθηκε το όνομά του στο Ίδρυμα.

Το ίδρυμα, πλέον, έχει σαν στόχο τον εμπλουτισμό αλλά και την διατήρηση της συλλογής του Studer, την υποστήριξη των επιστημονικών, κυνολογικών ερευνών και την εξάπλωση των γνώσεων που προκύπτουν από τα αποτελέσματα.

Κατά τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του Ιδρύματος, η ανάπτυξη της συλλογής ήταν σημαντική όχι όμως και των επιστημονικών αποτελεσμάτων που η πρόοδος τους προχωρούσε με βραδύτερους ρυθμούς.

Ύστερα από μία πλήρη ακινησία, που ακολούθησε τον θάνατο του Theophil Stiver, οι έρευνες επί των συλλογών ξανάρχισαν υπό την καθοδήγηση του Καθηγητή Walter Huber (1917-1984).

Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν είτε από τον ίδιο είτε από σπουδαστές του. Ετσι, όλο και περισσότερο, η κυνολογία γίνεται και πάλι κεντρικό σημείο αναφοράς του Μουσείου.Στους προβληματισμούς για τις ρίζες του κατοικίδιου σκύλου, που ήταν σημαντικοί για τον Studer και τους συγχρόνους του, προστέθηκαν νέοι :

Η μεταβολή των φυλών, η μεταβλητότητα, η κληρονομικότητα των δυσμορφιών και των φυσιολογικών προβλημάτων σε συνδυασμό με το μέγεθος του σώματος.

Ανεξάρτητα από την έρευνα αυτή, στο Μουσείο Φυσικής ιστορίας διενεργούνταν και μία ανατομική και ιατρική έρευνα υψηλών προδιαγραφών στα τμήματα ζωολογίας των Πανεπιστημίων της Βέρνης και της Ζυρίχης. Οι μελέτες αυτές πρέπει να αναφερθούν αν και δεν υπήρχε οποιαδήποτε σχέση αυτών των μελετών και αυτών του Μουσείου που κυρίως ήταν προσανατολισμένες σε θέματα προϊστορίας. Ο κυρίως υπεύθυνος για τις επαφές του Ιδρύματος με το τμήμα της κτηνιατρικής σχολής ήταν το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και κτηνίατρος, Δόκτωρ Mark Fluckiger.

Για να πληροφορηθεί το κοινό επί των αποτελεσμάτων αυτής της επιστημονικής εργασίας, αποφασίσθηκε η δημοσίευση περιλήψεων, όλων των μελετών που χρηματοδοτήθηκαν από το Ιδρυμα, στην επίσημη εφημερίδα της Ελβετικής Κυνολογικής Εταιρίας.

Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, οι συλλογές αποτελούνται κυρίως από κρανία. Έως τον Οκτώβριο του 1994, στη συλλογή περιλαμβάνονταν 2038 κρανία από 174 φυλές, 216 δέρματα από 99 φυλές και 187 πλήρεις σκελετοί από 83 φυλές.

Επίσης περιλαμβάνονται πολλά ταριχευμένα ζώα διαφόρων φυλών.

Το σύνολο αυτής της συλλογής είναι καλά τεκμηριωμένο (pedigree, φωτογραφίες, εκθέσεις και κρίσεις κριτών) και το κυριότερο, οι μετρήσεις είναι καταχωρημένες σε ηλεκτρονική βάση δεδομένων. Μία πολύ καλά προσεγμένη βιβλιοθήκη με περισσότερα από 500 βιβλία με θέματα σκύλων και μία συλλογή αντιγράφων που είναι διαθέσιμα όχι μόνο στους επιστήμονες αλλά και στο ευρύ κοινό.

Το κύριο ερώτημα που αφορά τις ρίζες των ήμερων (domestic) σκύλων, ήταν ένα από τα πρώτα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπισθεί. Κατά τη διάρκεια των επομένων ετών, μετά την επίλυση του προβλήματος των ριζών, άρχισαν να αναδύονται νέοι προβληματισμοί σχετικά με την απέραντη απόκλιση των συγχρόνων φυλών καθώς επίσης και την επίδραση του σχήματος και του μεγέθους.

Πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τα τελευταία χρόνια παρουσιάσθηκαν πολλές εκθέσεις με κυνολογικά θέματα. Μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις με περισσότερες από 40 ομάδες, παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά το 1979 στην παγκόσμια έκθεση της Βέρνης.Οπως υποδηλώνεται και από τον τίτλο:

“Από το Νεολιθικό στο Σημερινό Σκυλί” (From Neolithic to Modern Dog), η προσπάθεια επικεντρώνονταν στο να αναδειχθεί ο μακρύς δρόμος από τους άγριους προγόνους στο σημερινό σκυλί.

Η συμβολή του Ιδρύματος Albert Heim είναι ότι απέδειξε , ότι για αιώνες, πολλές από τις σύγχρονες φυλές των σκύλων μπόρεσαν να αναπτυχθούν χωρίς να χρειάζεται να υπηρετήσουν μία άμεση ανάγκη, όπως συνέβη με άλλα κατοικίδια ζώα, παρά μόνο την ευχαρίστηση του ανθρώπου.

Δεν υπάρχει άλλο είδος στο ζωικό βασίλειο που να δείχνει τόσο μεγάλη ποικιλία, όχι μόνο στο μέγεθος και στο σχήμα, στην υφή και στο χρώμα του τριχώματος και των άλλων ακόμα ψυχικών χαρακτηριστικών, αλλά ακόμα και σε μεγάλο βαθμό στο μέγεθος του κρανίου.

Αυτή είναι μία χαρακτηριστική άποψη που κάνει την έρευνα των κρανίων του σκύλου τόσο ενδιαφέρουσα. Η έρευνα επί των κρανίων του σκύλου παρέχει τη γνώση στην “πλαστικότητα” του γενετικού υλικού των ζώων.

Μια έρευνα που συνεχίζεται και εξελίσσεται μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα με την εξέλιξη και την διαφοροποίηση των διαφόρων φυλών σύμφωνα με τα ανθρώπινα κριτήρια.

Σκυλοκαυγάδες

Δεν είναι κάτι σπάνιο, δεν είναι “ντροπή”, δεν είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί… Τα σκυλιά “τσακώνονται” για διάφορους λόγους, πολλούς από αυτούς που και εμείς οι άνθρωποι “τσακωνόμαστε” ή μπορεί να το κάνουμε. Θα λέγαμε πως μοιάζουν περισσότερο με μικρά παιδιά που θα μαλώσουν για τα παιχνίδια τους, το φαγητό τους, τους φίλους τους, την προσοχή και την εύνοια της “ηγετικής φιγούρας” και πολλά άλλα.

Υπάρχουν σκύλοι που είναι λιγότερο “κοινωνικοί” και “ανοικτοί” σε νέες γνωριμίες και ενθουσιώδη παιχνίδια και σκύλοι λιγότερο “κοινωνικοί” και έτοιμοι να δεχθούν κάθε είδους αντίδραση. Υπάρχουν οι σκύλοι που αρχίζουν έναν καυγά, υπάρχουν οι σκύλοι που προκαλούν τον καυγά, υπάρχουν οι σκύλοι που θα αποφύγουν πάση θυσία τον καυγά…

Όλα αυτά ανήκουν στην σφαίρα αυτού που θα λέγαμε “φυσιολογικό” και είναι μάλλον κακό να προσπαθούμε να στριμώξουμε στο ίδιο πλαίσιο όλα τα σκυλιά. Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να αποφύγουμε τις δυσάρεστες καταστάσεις ή να είμαστε έτοιμοι να τις λήξουμε χωρίς μεγάλες απώλειες.

Σκυλιά δαγκώνονται καθημερινά, το ίδιο και άνθρωποι από σκυλιά, συνήθως την στιγμή που προσπαθούν να τερματίσουν έναν σκυλοκαυγά. Καλό θα ήταν λοιπόν, αντί να αποφεύγουμε το ζήτημα, να το δούμε, να το αναλύσουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιες λύσεις.

Πρώτα από όλα, πως αποφεύγουμε την “σύρραξη”. Δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο, απλά θα πρέπει αρχικά να γνωρίζουμε τον σκύλο μας. Αν είναι ένας σκύλος με τάσεις επιθετικές προς άλλα σκυλιά, αν είναι ένας σκύλος που δεν εκτιμά τα έντονα παιχνίδια, την παρουσία πολλών άλλων σκύλων, αν είναι ένας σκύλος που δεν δέχεται καλά σκυλιά ίδιου φύλου, που δεν θα αφήσει καμία πρόκληση αναπάντητη… τότε καλό είναι να επιλέγουμε βόλτες μοναχικές ή με την παρέα σκύλων που γνωρίζουμε την αντίδραση του δικού μας, να έχουμε πάντα τον έλεγχο του σκύλου μας (με λουρί και φίμωτρο, όπου είναι απαραίτητο) και πάντα να προσέχουμε τον τρόπο που εισερχόμαστε σε νέες περιοχές αλλά και τον τρόπο που άλλοι σκύλοι εισέρχονται σε “δικές μας”.

Θα ήθελα εδώ να τονίσω κάτι που συναντώ συχνά. Δεν έχουμε τον έλεγχο του σκύλου μας όταν χρησιμοποιούμε αυξομειούμενο λουρί (τύπου Flexi)! Δεν ενδείκνυται λοιπόν ένα τέτοιο λουρί σε σκυλιά που πρέπει να έχουμε τον έλεγχο τους.

Πάντα χρήσιμη η βασική υπακοή, μπορεί και εδώ να χρησιμοποιηθεί. Όταν ο σκύλος σας έρχεται αντιμέτωπος με την πρόκληση, τον καλείτε σε θέση “Κάτσε” και απαιτείτε την προσοχή του. Δηλαδή, του τραβάτε την προσοχή και θέλετε να κοιτάει εσάς στα μάτια και όχι οτιδήποτε άλλο. Αν πάλι έχετε “προβλέψει” την πρόκληση από απόσταση, αλλάζετε κατεύθυνση, στρίβετε και συνεχίζετε αλλού την βόλτα σας…Δεν είναι κακό!

Αν τώρα δεν έχετε καταφέρει να προλάβετε το συμβάν, ακολουθείστε μερικούς βασικούς κανόνες.

Πρώτον, μην δαγκωθείτε! Από τον σκύλο σας ή τον άλλο σκύλο, διότι δεν θα είσαστε σε θέση να βοηθήσετε παραπάνω.

Δεύτερον, μην ουρλιάζετε! Δεν βοηθά πουθενά να δημιουργείται περισσότερο χάος και ένταση από την ήδη υπάρχουσα.

Τρίτον, μην χτυπάτε τα σκυλιά με ότι βρείτε και όπως βρείτε! Δεν θα καταφέρετε κάτι θετικό.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να απευθυνθώ στην ειδική και “συμπαθής” ομάδα των “ματσουκοφόρων”… Κυρίες και Κύριοι, αν δεν συνοδεύεστε από καμιά δεκαριά γιδοπρόβατα ή αν δεν βγάζετε το σκύλο βόλτα σε πορεία προς Σύνταγμα, θα πρότεινα να αφήσετε τα πάσης φύσεως ματσούκια και στειλιάρια εκεί που τα βρήκατε. Η εικόνα είναι τουλάχιστον γελοία και το όποιο αποτέλεσμα αμφίβολο.

Αντί λοιπόν όλων των παραπάνω, προσπαθήστε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και να παρατηρήσετε τι ακριβώς συμβαίνει. Η παρέμβαση σας πρέπει να είναι ήρεμη αλλά και προσεκτική. Την ώρα που ο ένας σκύλος είναι από πάνω από τον άλλο, πλησιάζετε από πίσω τον σκύλο που βρίσκεται από πάνω, τραβάτε από το μέσω της ουράς περίπου, ανασηκώνεται τα πίσω πόδια του και τον πιάνεται από αυτά.

Άμεσα ο σκύλος χάνει την βάση ώθησης του, χάνει τον έλεγχο και το δάγκωμα αλλά και η πίεση που ασκεί στον άλλο σκύλο ελαττώνονται δραματικά. Με την προϋπόθεση ότι και ο άλλος ιδιοκτήτης έχει κινηθεί και αποκτήσει τον έλεγχο του άλλου σκύλου, τραβάτε χωρίζοντας τα σκυλιά αν και όταν το δάγκωμα έχει χαλαρώσει. Αν όχι, λικνίζεται τον σκύλο δεξιά-αριστερά, ελαφρά για να “χάσει” το δάγκωμα και να βρείτε ευκαιρία να τραβήξετε.

Αν ο σκύλος δεν έχει ουρά, πιάνετε πρώτα από την εσωτερική πλευρά των γλουτών και σιγά-σιγά φτάνετε να κρατάτε από τα πόδια. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά αν είσαστε άντρας ή γυναίκα, μικρόσωμος ή μεγαλόσωμος άνθρωπος. Τα κιλά που καλείστε να σηκώσετε είναι εφικτά μια που δεν είναι το συνολικό βάρος του σκύλου.

Ακόμα και στην περίπτωση που δεν έχει έρθει ακόμα ο άλλος ιδιοκτήτης ή δεν υπάρχει, η διαδικασία αυτή έχει επιτυχία μια που 9 στις 10 φορές ο “αδύναμος” σκύλος που έχανε στον καυγά μέχρι να παρέμβετε, δε θα θελήσει να ξαναεμπλακεί σε καυγά και θα φύγει ή θα περιοριστεί να γαβγίζει από απόσταση ασφαλείας. Επίσης, σπανιότατα (ποτέ μάλλον) μπορεί ο “αδύναμος” σκύλος να κατευθυνθεί προς εσάς με άγριες διαθέσεις αφού τον έχετε χωρίσει.

Όταν η πολύ ένταση θα έχει φύγει και αφού κι εσείς συνεχίζετε να είσαστε ψύχραιμος, τα σκυλιά θα ηρεμήσουν και μπορεί να έχει μια πιο ήρεμη συνέχεια η μέρα σας.

Δεν θα σπεύσουν όλοι οι άνθρωποι να χωρίσουν δύο σκύλους που τσακώνονται, δεν έχουν όλοι την ίδια ηρεμία ή θάρρος, αλλά όσοι το κάνετε καλό είναι να ξέρετε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνετε, ώστε να περιορίσετε τις “ζημιές”.

Η άγνωστη σφαγή…

Τον τελευταίο καιρό πληροφορούμαστε για μαζικές θανατώσεις σκύλων, για διάφορους λόγους και με διάφορες αφορμές, σε διάφορες χώρες. Πιο πρόσφατες οι περιπτώσεις της Δανίας και της Ρουμανίας. Υπάρχει όμως μια ιστορία από το παρελθόν που πολλοί λίγοι γνωρίζουν και αφορά μια χώρα που είναι γνωστή για την φιλοζωική της παιδεία και παράδοση.

Κατά την έναρξη του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ένα φυλλάδιο της κυβέρνησης οδήγησε σε μια μαζική σφαγή των Βρετανικών κατοικίδιων ζώων. Καθώς περίπου 750.000 κατοικίδια ζώα Βρετανών θανατώθηκαν σε μόλις μία εβδομάδα. Αυτή η ελάχιστα γνωστή στιγμή πανικού που αποφεύγουν οι Βρετανοί να συζητούν διερευνάται σε ένα νέο βιβλίο.

Η σφαγή ήρθε ως αποτέλεσμα μιας εκστρατείας ενημέρωσης του κοινού που προκάλεσε μια ασυνήθιστη αντίδραση των ανήσυχων Βρετανών.

Το καλοκαίρι του 1939, λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, η Εθνική Επιτροπή Προφύλαξης Εναέριων Επιθέσεων για τα Ζώα (National Air Raid Precautions Animals Committee – NARPAC) ιδρύθηκε και συνέταξε μια ανακοίνωση «Συμβουλές για τους ιδιοκτήτες των ζώων».

Το φυλλάδιο έγραφε: «Αν είναι δυνατόν, να στείλετε ή να πάρετε τα κατοικίδια ζώα σας στην επαρχία πριν παρουσιαστεί περίπτωση έκτακτης ανάγκης». Κατέληγε στο συμπέρασμα: «Αν δεν μπορείτε να τα τοποθετήσετε στη φροντίδα των γειτόνων, είναι πραγματικά στοργικότερο να τα θανατώσετε».

Οι συμβουλές που τυπώθηκαν σχεδόν σε κάθε εφημερίδα και ανακοινώθηκαν και στο BBC ήταν «Μια εθνική τραγωδία στα σκαριά», λέει η Clare Campbell, συγγραφέας του νέου βιβλίου «Bonzo’s War: Animals Under Fire 1939 -1945».

Η Campbell θυμάται μια ιστορία με το θείο της «Λίγο μετά την εισβολή στην Πολωνία είχε ανακοινωθεί στο ραδιόφωνο ότι ενδέχεται να υπάρχει έλλειψη τροφίμων. Ο θείος μου ανακοίνωσε ότι το κατοικίδιο της οικογένειας, ο Paddy, θα πρέπει να θανατωθεί την επόμενη μέρα».

Μετά την κήρυξη του πολέμου, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939, οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων συνωστίζονταν στους κτηνιάτρους και τα φιλοζωικά σωματεία.

«Τα φιλοζωικά σωματεία, η PDSA, η RSPCA και οι κτηνίατροι ήταν όλοι αντίθετοι με τη θανάτωση των ζώων συντροφιάς και ανησυχούσαν ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που παρατούσαν τα ζώα στο κατώφλι τους κατά την έναρξη του πολέμου», λέει η ιστορικός Hilda Kean.

Το φιλοζωικό σωματείο «Battersea Dogs and Cats Home» άνοιξε τις πόρτες του το 1860 και επέζησε δύο πολέμων… «Πολλοί άνθρωποι επικοινώνησαν μαζί μας μετά το ξέσπασμα του πολέμου για να μας ζητήσουν ευθανασία για τα κατοικίδια ζώα τους – είτε επειδή επρόκειτο να φύγουν για τον πόλεμο, είχαν βομβαρδιστεί ή δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν οικονομικά για να τα κρατήσουν κατά τη διάρκεια διανομής τροφής με δελτίο» λέει εκπρόσωπος του σωματείου.

«Το Battersea πραγματικά συνιστούσε κατά της λήψης αυτών των δραστικών μέτρων και ο στη συνέχεια διευθυντής μας, Edward Healey-Tutt, έγραφε σε ανθρώπους ζητώντας τους να μην είναι τόσο επιπόλαιοι και βιαστικοί».

Αλλά η Campbell αναφέρει πως κάποιος Arthur Banks, της RSPCA «ζοφερά είχε αποφανθεί ότι το πρωταρχικό καθήκον ήταν η θανάτωση των ζώων».

Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, τα νοσοκομεία και τα ιατρεία της PDSA δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την πληθώρα των ιδιοκτητών που έφερναν τα κατοικίδια ζώα τους για ευθανασία. Η ιδρυτής της PDSA Maria Dickin αναφέρει: «Το επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό μας καλείται να εκτελέσει αυτό το δυσάρεστο καθήκον και κανείς μας δεν θα ξεχάσει ποτέ την τραγωδία εκείνων των ημερών».

Επικήδειες και «εις μνήμην» ανακοινώσεις άρχισαν να εμφανίζονται στον τύπο: «Ευχάριστες αναμνήσεις της Lola, γλυκός και πιστός φίλος, θανατώθηκε την 4η Σεπτεμβρίου του 1939, για να σωθεί από τα δεινά του πολέμου. Μια σύντομη αλλά ευτυχισμένη ζωή – 2 χρόνια και 12 εβδομάδες… Συγχώρεσε μας φίλε!» γράφει κάποιος στο περιοδικό «Tail Wagger».

Η πρώτη βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο, τον Σεπτέμβριο του 1940 ήταν η αφορμή που ακόμα περισσότεροι ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων έσπευσαν να θανατώσουν τα κατοικίδια ζώα τους.

Υπήρχαν και ψυχραιμότεροι άνθρωποι που δεν είχαν πανικοβληθεί, όπως δυστυχώς οι περισσότεροι και προσπαθούσαν να πείσουν πως το να κάνεις ευθανασία στο κατοικίδιο σου είναι μια πολύ τραγική απόφαση και δεν θα πρέπει να φτάνουμε σε αυτή αν δεν συντρέχουν πραγματικά σοβαροί λόγοι.

Αλλά το φυλλάδιο της κυβέρνησης είχε σπείρει ένα ισχυρό σπόρο.

«Στους ανθρώπους είχε ουσιαστικά ζητηθεί να σκοτώσουν τα κατοικίδια ζώα τους και το έκαναν. Σκότωσαν 750.000 από αυτά σε διάστημα μιας εβδομάδας – ήταν μια πραγματική τραγωδία, μια πλήρης καταστροφή» λέει η Christie Campbell, η οποία βοήθησε στη συγγραφή του βιβλίου.

Η ιστορικός Hilda Kean λέει ότι ήταν απλά άλλος ένας τρόπος που σήμαινε ότι ο πόλεμος είχε αρχίσει…«Ήταν ένα από τα πράγματα που οι άνθρωποι έπρεπε να κάνουν όταν ήρθε η είδηση – να φυγαδεύσουν τα παιδιά, να βάλουν τις κουρτίνες συσκότισης, να σκοτώσουν τη γάτα».

Ήταν η έλλειψη τροφίμων, όχι οι βόμβες, που έθεσαν τη μεγαλύτερη απειλή για τα κατοικίδια ζώα κατά την διάρκεια του πολέμου. Δεν υπήρχε δελτίο τροφής για γάτες και σκύλους.

Αλλά πολλοί ιδιοκτήτες μπόρεσαν να κάνουν κάτι. Η Pauline Cotton ήταν μόλις πέντε ετών εκείνη την εποχή και ζούσε στο Dagenham. Θυμάται «…στις ουρές με την οικογένεια στο Blacks Market στο Barking να αγοράσουν κρέας αλόγου για να ταΐσουν τη γάτα της οικογένειας».

Ακόμα και με μόνο τέσσερις υπαλλήλους σαν προσωπικό το Battersea, κατάφερε να ταΐσει και να φροντίσει 145.000 σκυλιά κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Πολλοί άνθρωποι, ευκατάστατοι και φιλόζωοι της εποχής, όπως η Δούκισσα του Hamilton έσπευσαν να βοηθήσουν όπως μπορούσαν. Η Δούκισσα ταξίδεψε από την Σκωτία στο Λονδίνο για να απευθύνει έκκληση μέσω του BBC για να βρεθούν σπίτια στην επαρχία ώστε να φιλοξενηθούν τα ζώα του Λονδίνου και να γλυτώσουν.

Επίσης, δημιούργησε ένα καταφύγιο για τα ζώα στο αεροδρόμιο του Ferne όπου φιλοξενήθηκαν εκατοντάδες ζώα και ζήτησε και συγνώμη από τους γύρω κατοίκους για τα γαβγίσματα και την φασαρία.

Τελικά, με δεδομένη την αφάνταστη ανθρώπινη δυστυχία που ακολούθησε στα έξι χρόνια του πολέμου, είναι ίσως κατανοητό γιατί αυτή η «έκτακτη» σφαγή των ζώων δεν είναι ευρύτερα γνωστή.

«Δεν είναι γνωστό ότι τόσο πολλά κατοικίδια ζώα σκοτώθηκαν διότι δεν είναι μια ωραία ιστορία, δεν ταιριάζει με την φήμη μας ως έθνος που λατρεύει τα ζώα. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να θυμούνται πως με το πρώτο σημάδι του πολέμου πήγαν να σκοτώσουν τον πιστό τους φίλο» λέει η συγγραφέας.

Η ιστορία πίσω από το κούρεμα

Η μόδα μπορεί να είναι ωραία, αποκρουστική ή και περίεργη και αυτό ισχύει και για τα σκυλιά, αλλά πίσω από μερικά από τα πιο “περίεργα” κουρέματα κρύβετε μια εξήγηση περισσότερο χρηστική παρά καθαρά “μοδάτη”.

Το Poodle με τις “φουντίτσες” του, ήταν (και είναι σε πολλές περιπτώσεις) κάτι περισσότερο από μια “ευαίσθητη πριγκίπισσα των σαλονιών”. Αυτό το κατσαρό τρίχωμα είναι το νούμερο ένα “όπλο” κατά της υγρασίας ενός κυνηγόσκυλου επαναφοράς, σαν το Poodle.

To τρίχωμα παρέμενε εσκεμμένα σε σημεία όπως οι αρθρώσεις και τα ζωτικά όργανα για να τα κρατά ζεστά και αφαιρούταν από άλλα σημεία για να κάνει το κολύμπι πιο εύκολο. Η φουντίτσα στην ουρά λέγετε πως “μπήκε” από τους Γάλλους σαν κοροϊδία προς το λιοντάρι, σύμβολο της Μ.Βρετανίας.

Το Portuguese Water Dog επίσης για τους ίδιους λόγους έχει και αυτό παρόμοιο κούρεμα. Επιλέγοντας, αυτή τη φορά, να αφήσουν όλο το πίσω μέρος χωρίς τρίχα για καλύτερη πλεύση.

Το Schnauzer με τα “πυκνά φρύδια” και το “μουσάκι” έχει και αυτό μια ιστορία χρησιμότητας. Παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν στην καταπολέμηση τρωκτικών και η τρίχα σε αυτά τα συγκεκριμένα σημεία λειτουργούσε προστατευτικά απέναντι στα νύχια και τα δόντια των αρουραίων.

Σήμερα βέβαια, ακόμα και τα Schnauzer που δεν έχουν συναντήσει ούτε ποντίκι έχουν αυτό το κούρεμα.

Τα Puli και αυτά βοηθούνται από τη “ράστα” τους να κρατούνται ζεστά καθώς φύλαγαν τα κοπάδια, αλλά ταυτόχρονα να μπορούν να κινούνται γρήγορα με ένα τρίχωμα που αερίζεται όσο χρειάζεται. Τα κούρευαν βέβαια ώστε να μπορούν να δουλέψουν και να κινηθούν και δεν είχαν ακριβώς την σημερινή εικόνα.

Η ίδια περίπου ιστορία και για τα “ξαδέρφια” Pumi.

Το Bedlington Terrier, συχνά επονομαζόμενο και σαν “αρνάκι”, ήταν και αυτό ένας δεινός κυνηγός τρωκτικών (πολλοί εκτροφείς και λάτρεις της φυλής τα χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα για αυτή την εργασία), όπως τα περισσότερα Terriers. To λεπτό αλλά και “τραγανό” τρίχωμα του αφηνόταν σε κάποια σημεία με σκοπό να παγιδεύει τα τρωκτικά που τα νύχια τους μπερδεύονταν σε αυτό. Ταυτόχρονα βέβαια ήταν και προστατευτικό στα ευάλωτα σε επιθέσεις σημεία.

Από τότε πάντως υπήρχε η ταύτιση με το αρνί αφού μία από τις πρώτες ονομασίες του ήταν Rothbury’s Lamb.

Πολλά από τα περίεργα κουρέματα που συναντάμε στον κόσμο των σκύλων δεν είναι απλά ένα καπρίτσιο και δεν οφείλεται στην εκκεντρικότητα των ιδιοκτητών, αλλά αποτελούν ή τουλάχιστον αποτελούσαν μια χρήσιμη παρέμβαση, με πρακτικά οφέλη.

Σκύλος και εμετός

Είναι ένα συνηθισμένο “αντανακλαστικό” στο σκύλο, είναι συνηθισμένος μετά από ένα πλούσιο γεύμα και με δεδομένη τη λαιμαργία των σκύλων και είναι και ο τρόπος που μεταφέρουν και “σερβίρουν” την τροφή τα σκυλιά στα κουτάβια τους, στην φύση.

Εκεί που θα πρέπει να ανησυχήσουμε είναι όταν έχουμε επαναλαμβανόμενους εμετούς χωρίς το ζώο να έχει “βαρυστομαχιάσει” από το πολύ φαγητό ή άλλο προφανή λόγο.

Τι να προσέξουμε:

1. Η σχέση των εμετών με το φαγητό

Αν ο εμετός γίνεται αμέσως μετά το φαγητό, οφείλεται στην υπερφόρτωση του στομάχου από το πολύ φαγητό, μπορεί όμως να υπάρχει και μια γαστρίτιδα οξείας ή χρόνιας μορφής. Αν γίνετε μακρυά από τα γεύματα τότε ίσως πρόκειται για δυσπεψία ή σε χειρότερη περίπτωση σε ειλεό, που είναι μια σοβαρή πάθηση στην οποία το έντερο αδυνατεί να προωθήσει το περιεχόμενο του στομάχου, με αποτέλεσμα αυτό να ξαναγυρίζει προς τα πίσω και να αποβάλλεται με τον εμετό.Σ’ αυτή την περίπτωση είναι απαραίτητη η παρακολούθηση από χειρούργο κτηνίατρο.

Και βέβαια να μη ξεχνάμε και τα απλούστερα, ένα γεύμα με χαλασμένες τροφές προκαλεί δηλητηρίαση με εμετό και διάρροια.

2. Σύσταση του εμέσματος

Αν ο εμετός περιέχει σάλια πρέπει να ψάξουμε στο στόμα του σκύλου μας στο βάθος του (φάρυγγα) για κάποιο ξένο σώμα, συνήθως κόκκαλο, και να ψηλαφίσουμε εξωτερικά το λαιμό του για να δούμε αν έχει ευαισθησία.

Αν περιέχει τροφές ή βλέννεςπρόκειται μάλλον για δυσπεψία ή γαστρίτιδα.

Αν περιέχει αίμα είναι από τις σοβαρότερες καταστάσεις. Μια γαστρορραγία χρειάζεται πάντα ιδιαίτερη προσοχή.

3. Υπάρχουν άλλα συμπτώματα;

Όπως για παράδειγμα διάρροια. Αν ο σκύλος μας είναι κάτω από δώδεκα μηνών, ένας εμετός που συνοδεύεται με διάρροια θα μας βάλει σε υποψία για κάποια λοιμώδη ασθένεια, π.χ. τύφος και μόρβα. Η ηλικία βέβαια δεν είναι ασφαλές κριτήριο, μια που λοιμώδη νοσήματα έχουμε και στις μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά σε μικρότερη συχνότητα. Μια θερμομέτρηση οπωσδήποτε θα μας δώσει περισσότερα στοιχεία.

Τι κάνουμε;

Αν πρόκειται για ξένο σώμα, κάνουμε προσπάθεια να το αφαιρέσουμε βάζοντας το χέρι μας στο βάθος του στόματος του σκύλου, προσέχοντας πάντα μη τον πληγώσουμε περισσότερο ή μήπως “μπλοκάρουμε” την αναπνοή του.

Σε άλλη περίπτωση εφαρμόζουμε υδρική δίαιτα, δηλαδή μόνο νερό ή σούπες.Στερεή τροφή δε δίνουμε καθόλου.

Καλύτερα βα αποφύγουμε τα αντιεμετικά χάπια ή σιρόπια.

Αν ο εμετός δεν περάσει σε 24 ώρες, παρ’ όλη τη δίαιτα που του εφαρμόσαμε, θα πρέπει να καταφύγουμε στον κτηνίατρο.